naar de psychloog?

Nee, niet meer. Mijn eerste serie gesprekken met een psycholoog had ik 15 jaar geleden. Ik had een burn-out en via mijn werkgever kwam ik bij deze psycholoog terecht. Veel herinner ik me niet van de gesprekken.  Dat wat ik nog weet is dat we praatten over perfectionisme en dwang. Issues waar ik al een leven lang in meer of mindere mate last van heb. Ik geloof dat ik het wel fijn vond om te praten en ik leerde wat meer over mezelf.

Twee jaar later heb ik mijn eerste eetstoornistherapie gehad. Na het intakegesprek met een psycholoog kreeg ik vervolgens wekelijk opdrachten en vragen per mail. Ook weer erg leerzaam maar niet probleemoplossend.  

Weer twee jaar later volgde een serie gesprekken bij een psycholoog van het Riagg. Tijdens deze gesprekken ging het vooral over mijn conflict vermijdende gedrag, mijn relatie met anderen en mijn zelfbeeld. Tijdens deze therapie durfde ik voor het eerst over negatieve herinneringen uit mijn jeugd te praten. Herinneringen over een aantal dingen die mijn overkomen zijn in de pubertijd. Door erover te praten heb ik het - populair gezegd- wel een plekje gegeven.  

Een aantal jaren geleden heb ik therapie gevolgd die er specifiek op gericht was mij te helpen met mijn eetstoornis. Anderhalf jaar lang voerde ik wekelijks, soms tweewekelijks gesprekken, kreeg ik opdrachten en was de focus op mijn eetgedrag. Ook deze therapie was interessant omdat ik mezelf weer wat beter leerde kennen, maar heeft er niet toe geleid dat ik mijn eetstoornis losliet. 

Mijn laatste sessies bij een psycholoog vonden plaats van maart 2020 tot februari 2021. Ik was een aantal maanden thuis met weer een burn-out. Deze keer was het niet de werkgever die een psycholoog voorstelde, maar had ik zelf de behoefte. De gesprekken met deze mevrouw gingen voornamelijk over mild zijn voor mezelf en de lat ook eens wat lager leggen. 

Af en toe denk ik wel eens dat ik iets verkeerd deed, of niet genoeg mijn best. Alle gesprekken ten spijt is mijn eetstoornis niet over en ben ik nog steeds geneigd 'het beste meisje van de klas' te willen zijn. Denk ik snel dat ik tekort schiet. Voel ik me bovendien ook nog schuldig omdat ik weet dat er lange wachtlijsten voor geestelijke zorg zijn en ik mijn plekje misschien beter had kunnen afstaan aan iemand die wel wilde en kon genezen. 

Ik heb inmiddels veel ervaring met psychologen. Ook heb ik heel veel zelfhelpboeken gelezen, Internetsites gevonden met informatie, YouTube filmpjes van ervaringsdeskundigen gezien en denk ik dat ik inmiddels wel voldoende geleerd heb en weet over eetstoornissen en het gedrag dat daarmee gepaard gaat. 

Ik ga niet meer naar een psycholoog, ook ga ik geen andere vorm van therapie meer volgen, ik word geen lid meer van lotgenotenclubjes en ik ga ook geen zelfhelpboeken meer lezen. De experts zeggen dat iedereen kan genezen, ik betwijfel dat. Of ben ik de uitzondering die de regel bevestigt? Misschien moet ik maar accepteren dat ik zo ben, dat dit hoort bij mijn leven en bij wie ik ben. 

Zo lang ik denk dat het anders kan, of anders moet, blijft het een strijd. Ook anderen hebben deze strijd, dat heb ik gezien op het Internet en nu ook veel op Instagram. De hele dag bezig zijn met herstellen, met wat ik dan moet eten en wat ik dan allemaal moet doen, en vooral moet laten. Het is enorm vermoeiend. 

De gesprekken bij de verschillende psychologen waren, zoals ik al schreef, heel leerzaam. Ik heb beter leren kijken naar mezelf. Schrijven over mijn gedrag en mijn eetstoornis zorgen er ook voor dat ik kan relativeren en analyseren. Ik kan het op schrift beter verwoorden en daarmee uitleggen aan mezelf.  In de komende weken ga ik de diepte in en mijn eetgedrag vanaf mijn kindertijd en mijn lijngedrag vanaf mijn pubertijd beschrijven.  Want deze stoornis was er niet ineens, die is ooit begonnen. Maar wanneer en hoe en waarom? Ik ben geen psycholoog en zal vast de antwoorden niet allemaal vinden, maar ik heb nu wel de behoefte om dit verhaal eens van begin tot nu op te schrijven.