woensdag 29 september 2021

naar de psychloog?

Nee, niet meer. Mijn eerste serie gesprekken met een psycholoog had ik 15 jaar geleden. Ik had een burn-out en via mijn werkgever kwam ik bij deze psycholoog terecht. Veel herinner ik me niet van de gesprekken.  Dat wat ik nog weet is dat we praatten over perfectionisme en dwang. Issues waar ik al een leven lang in meer of mindere mate last van heb. Ik geloof dat ik het wel fijn vond om te praten en ik leerde wat meer over mezelf.

Twee jaar later heb ik mijn eerste eetstoornistherapie gehad. Na het intakegesprek met een psycholoog kreeg ik vervolgens wekelijk opdrachten en vragen per mail. Ook weer erg leerzaam maar niet probleemoplossend.  

Weer twee jaar later volgde een serie gesprekken bij een psycholoog van het Riagg. Tijdens deze gesprekken ging het vooral over mijn conflict vermijdende gedrag, mijn relatie met anderen en mijn zelfbeeld. Tijdens deze therapie durfde ik voor het eerst over negatieve herinneringen uit mijn jeugd te praten. Herinneringen over een aantal dingen die mijn overkomen zijn in de pubertijd. Door erover te praten heb ik het - populair gezegd- wel een plekje gegeven.  

Een aantal jaren geleden heb ik therapie gevolgd die er specifiek op gericht was mij te helpen met mijn eetstoornis. Anderhalf jaar lang voerde ik wekelijks, soms tweewekelijks gesprekken, kreeg ik opdrachten en was de focus op mijn eetgedrag. Ook deze therapie was interessant omdat ik mezelf weer wat beter leerde kennen, maar heeft er niet toe geleid dat ik mijn eetstoornis losliet. 

Mijn laatste sessies bij een psycholoog vonden plaats van maart 2020 tot februari 2021. Ik was een aantal maanden thuis met weer een burn-out. Deze keer was het niet de werkgever die een psycholoog voorstelde, maar had ik zelf de behoefte. De gesprekken met deze mevrouw gingen voornamelijk over mild zijn voor mezelf en de lat ook eens wat lager leggen. 

Af en toe denk ik wel eens dat ik iets verkeerd deed, of niet genoeg mijn best. Alle gesprekken ten spijt is mijn eetstoornis niet over en ben ik nog steeds geneigd 'het beste meisje van de klas' te willen zijn. Denk ik snel dat ik tekort schiet. Voel ik me bovendien ook nog schuldig omdat ik weet dat er lange wachtlijsten voor geestelijke zorg zijn en ik mijn plekje misschien beter had kunnen afstaan aan iemand die wel wilde en kon genezen. 

Ik heb inmiddels veel ervaring met psychologen. Ook heb ik heel veel zelfhelpboeken gelezen, Internetsites gevonden met informatie, YouTube filmpjes van ervaringsdeskundigen gezien en denk ik dat ik inmiddels wel voldoende geleerd heb en weet over eetstoornissen en het gedrag dat daarmee gepaard gaat. 

Ik ga niet meer naar een psycholoog, ook ga ik geen andere vorm van therapie meer volgen, ik word geen lid meer van lotgenotenclubjes en ik ga ook geen zelfhelpboeken meer lezen. De experts zeggen dat iedereen kan genezen, ik betwijfel dat. Of ben ik de uitzondering die de regel bevestigt? Misschien moet ik maar accepteren dat ik zo ben, dat dit hoort bij mijn leven en bij wie ik ben. 

Zo lang ik denk dat het anders kan, of anders moet, blijft het een strijd. Ook anderen hebben deze strijd, dat heb ik gezien op het Internet en nu ook veel op Instagram. De hele dag bezig zijn met herstellen, met wat ik dan moet eten en wat ik dan allemaal moet doen, en vooral moet laten. Het is enorm vermoeiend. 

De gesprekken bij de verschillende psychologen waren, zoals ik al schreef, heel leerzaam. Ik heb beter leren kijken naar mezelf. Schrijven over mijn gedrag en mijn eetstoornis zorgen er ook voor dat ik kan relativeren en analyseren. Ik kan het op schrift beter verwoorden en daarmee uitleggen aan mezelf.  In de komende weken ga ik de diepte in en mijn eetgedrag vanaf mijn kindertijd en mijn lijngedrag vanaf mijn pubertijd beschrijven.  Want deze stoornis was er niet ineens, die is ooit begonnen. Maar wanneer en hoe en waarom? Ik ben geen psycholoog en zal vast de antwoorden niet allemaal vinden, maar ik heb nu wel de behoefte om dit verhaal eens van begin tot nu op te schrijven. 

14 opmerkingen:

  1. Goed plan, om je eigen verhaal op te schrijven! Dat helpt jou, en ook anderen, denk ik.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Judy, dank je, ik hoop dat het zo inderdaad werkt. Ik merk dat bloggen in ieder geval een goede manier is om dingen op een rijtje te zetten, naast dat het leuk is om te doen omdat ik weet dat anderen meelezen! xx

      Verwijderen
  2. Misschien dat accepteren rust geeft. Gewoon glimlachend naar je eigen (eet) gedrag kijken en zonder commentaar doen,wat je blijkbaar moet doen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Izerina, wat jij zegt heeft een goede, wat oudere, vriendin van mij ook al vaker gezegd. Lach erom, sta op en ga verder en wees mild voor jezelf. Kijk ook naar de dingen die wél goed gaan! Dus.. dank je wel voor deze wijze woorden! xx

      Verwijderen
  3. wat Izerina schrijft was ook mijn gedachte. Dit ben jij, prima. Accepteer zoals je bent.
    En ik vind het geweldig zo open en eerlijk als je erover schrijft.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste Berber, dank je wel. Wat ik zo bijzonder vind aan jouw reactie, en ook die van Izerina (en eigenlijk van iedereen die reageert op mijn blogs) is dat jullie mij niet kennen en dan toch van deze adviezen geven. Dat maakt het voor mij extra speciaal want jullie hoeven helemaal niets te zeggen! Het maakt ook dat ik heel open en eerlijk durf te zijn! Helaas nog wel anoniem, de stap om uit de anonimiteit te treden is nu nog te groot. Dat komt omdat ik met jonge mensen werk en ik liever niet heb dat zij zoveel over mij weten... mochten ze ooit op deze site terecht komen. Ik weet niet hoe groot die kans is, maar toch. Nogmaals dank voor je lieve woorden!

      Verwijderen
    2. je hebt een interessant en afwisselend blog, vind ik; het gaat ergens over. Daar leer ik weer van. Lijkt me het beste om anoniem te blijven, zeker gezien je werk. Er zijn altijd weer mensen die het op een verkeerde manier gaan gebruiken en daar zit je ook niet op te wachten.

      Verwijderen
    3. KLopt, dat zou inderdaad kunnen. Op deze manier kan het ook, en voelt verder ook prima voor mij. En de mensen die reageren zijn ook vreemden voor mij en wie er achter de naam schuilgaat weet ik niet, en tóch heb ik het idee dat ik jullie een beetje ken!

      Verwijderen
  4. Mooie reacties heb je al gehad. Ben het er wel mee eens.

    In het voorlaatste jaar van mijn werkzame leven was ik nogal overspannen en op advies van huisarts neer psycholoog geweest om uit te sluiten dar er nog wat anders was dan werkstress door nieuwe manager lichamelijk minder kunnen en meer moeten op werk.
    Vond het wel interessant om veel vragenlijsten in te vullen, en mijn leven eens door te nemen. Uitkomst was dat ik eigenlijk niets uit verleden in was blijven hangen, ik was "goedgekeurd"

    Ben heel benieuwd wat de volgende blogje zullen zijn, kijk er naar uit

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Lot, moest lachen om je zin 'ik was goedgekeurd'. Ik denk trouwens dat dingen uit het verleden altijd een onderdeel van iemand zijn en blijven. Je kan het niet uitvlakken, slechts er mee leren leven. Ik sleep geen enorme ballast met me mee dus wat ik nu aan raar eetgedrag vertoon is misschien ooit een 'coping mechanism' geweest maar dat is nu ook een gewoonte geworden. En die angst om dik te worden? Geen idee waarom dat is! Ook jij dank voor je reactie en ik ga mijn best doen om het maar gewoon te accepteren dat ik ben wie ik ben.

      Verwijderen
  5. Zelf denk ik dat sommige dingen niet “over” gaan maar dat je voor jezelf een manier moet vinden om het een onderdeel van jezelf te laten zijn zonder oordeel. Dan kun je het accepteren en doorgaan met je leven zonder dat je “stoornis” op de voorgrond staat. Je bent immers zoveel meer dan je eetstoornis, burn-out, PTSS of wat dan ook.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Ipie, ik ben het met je eens, het leren leven met datgene waar je 'last' van hebt is vaak het hoogst haalbare. Ik denk dat dat voor mij in ieder geval geldt. Ik ben zeker veel meer dan mijn stoornis: lieve vrouw van T. lieve dochter van mijn vader, fijne collega, aardige buurvrouw... en zo kan ik gelukkig nog een tijdje doorgaan! Dank voor je lieve reactie! xx

      Verwijderen
  6. Een interessante reis in je eigen verleden...
    Ik geloof ook niet dat je ooit helemaal geen eetstoornis meer zal hebben. Die zit altijd wel ergens verstopt. Maar mijn eetbuien zijn de laatste jaren wel fel geminderd. Het zit er nog altijd, ergens, samen met het schuldgevoel wanneer ik iets ongezonds eet, maar het beheerst mijn leven niet meer helemaal zoals vroeger. Ik weet ook wanneer ze is begonnen, in 't middelbaar, ik vermoed omdat ik toen heel moeilijk een uitweg vond met mijn emoties en ze wegeten hielp voor eventjes. Maar helemaal exact weet ik het natuurlijk ook niet...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Leen, bij mij is dat ook het geval (vermoed ik); emoties wegeten. Het voelt even lekker, een roes, en daarna komt het dubbel zo hard terug en voel je je nog ellendiger dan voor de eetbui. Fijn dat het bij jou minder is en jammer van dat schuldgevoel. Ik herken dat ook. Als ik het merkt dan denk ik altijd "wat zou ik mijn liefste adviseren?" en dan lukt het wel om het weer weg te stoppen, maar helemaal weg is het nooit!

      Verwijderen