bodyshaming

Bodyshaming: het ongepast bekritiseren van het uiterlijk van iemand anders of dat van jezelf.

Commentaar krijgen over je uiterlijk, het begint al in de kindertijd en dan kan het gaan om een bril, rood haar of sproeten. Niet leuk maar meestal gaat het wel voorbij of leer je er als kind mee om te gaan en de pestkop van repliek te dienen.  Ook kinderen met overgewicht worden regelmatig door anderen geplaagd en gepest.  Vaak gaat dit niet voorbij en wordt het niet makkelijker naarmate het kind ouder wordt.

Volwassenen met overgewicht zijn namelijk ook vaak de dupe van negatief commentaar. Met fatshaming heb ik zelf nooit te maken gehad. Ik heb zelf nog nooit iemand aangesproken op zijn gewicht, laat staan belachelijk gemaakt, bekritiseerd of uitgescholden. Met bodyshaming had ik wel een beetje ervaring. Met mijn lengte van 1.88 m kreeg ik wel eens commentaar, met de bedoeling een grapje te maken, maar dat waren nooit grapjes waar ik dan om moest lachen.

Maar de laatste jaren is er ineens commentaar over mijn figuur. Meestal zijn het mensen die mij al wat langer kennen en weten dat ik ook zwaarder ben geweest. Zij durven mij dan te vertellen dat ik wat meer moet eten, of dat ik niet nog meer moet afvallen. Of ik krijg te horen dat ik zo mooi slank ben en "Jij kan zeker alles eten?" Vaak heb ik niet meteen een antwoord paraat, ik word echt overvallen door het commentaar. 

In mijn hoofd heb ik het wel eens omgedraaid. Stelde ik me voor dat mensen tegen me zouden zeggen dat ik eens wat minder moet eten, of dat ik niet nog meer moet aankomen. Of dat ik zo dik ben en dat "Jij zeker al van de lucht dik wordt?" En als ik dat bedenk word ik best wel boos. En dan kan ik heel goed begrijpen hoe mensen met overgewicht zich voelen wanneer iemand zich bemoeit met hun figuur, wat ze op hun bord hebben of wat er in hun boodschappenkarretje ligt. Het is echt heel brutaal om daar als buitenstaander commentaar op te geven. En dat geldt dus niet alleen voor mensen die (te) zwaar zijn, maar ook voor mensen die (te) licht zijn. Waar halen ze het lef vandaan om zo te spreken?

Ben ik roomser dan de Paus? Nee, ik moet bekennen dat ik ook wel eens negatieve gedachten heb wanneer ik een te zwaar persoon zie die ongezond eet of ongezonde dingen koopt. En dat gebeurt net zo goed wanneer ik iemand zie die te dun is. Ik merk wel dat ik deze gedachten tegenwoordig herken als bodyshaming en ik van mezelf weet dat ik daar niet aan wil doen. 

En wat dan als anderen in mijn bijzijn aan bodyshaming van anderen doen? Ik ben nu zo ver dat ik er wat van zeg. Iets als "goh, dat is ook niet aardig", of "waarom zeg je dat, weet je hoe het komt?" Vaak word ik dan een beetje vreemd aangekeken en dan leg ik uit waarom ik er wat van zeg. Dit doe ik aan de  hand van een voorbeeld dat ik betrek op mezelf. Zo ontstaat er geen ongemakkelijke situatie en meestal begrijpt de ander het ook wel.

Ik ben bang dat we als maatschappij nog een lange weg te gaan hebben, De media helpen namelijk niet mee met het bevorderen van acceptatie van mensen die niet voldoen aan de normen die in het westen gelden. Beroemdheden die een paar kilo zijn aangekomen worden in de bladen en op de sites breeduit bekritiseerd. Dames die na hun bevalling weer hun mooie figuur terug hebben gekregen door training en dieet worden volop geprezen! Als je deze vormen van bodyshaming en bewondering dagelijks krijgt voorgeschoteld ga je vanzelf denken dat er een norm is waar je aan moet voldoen. Ik denk dat de enige norm die je moet nastreven is dat je gezond wil zijn en wil blijven. En vergeet niet dat een dunnere persoon niet per se een gezondere persoon is en dat iemand die wat meer gewicht heeft daarmee ongezonder is. 

Gelukkig is hier tegenwoordig ook aandacht voor en is er een beweging gaande die staat voor verbetering van de gezondheid zonder focus op gewicht of omvang: Health At Every Size (HAES).  Wat zou het fijn zijn als we hier met elkaar wat meer aandacht voor zouden hebben en dat bodyshaming iets is waar we niet meer aan meedoen.