mega-eetbui

Ik vertel er niet zo vaak meer over, want het is inmiddels wel bekend dat ik eetbuien heb. Ik wil ze niet, maar heb ze toch. Stoppen lukt niet. Er is maar een manier en dat is voldoende gaan eten, minder bewegen, zorgen dat ik niet constant in de spaarstand sta.

Deze week woog ik minder dan ik lange tijd gewogen heb. Mijn BMI was nog nooit eerder zo laag. En dat voelde ik. Ik voelde het aan mijn lijf, zitten op een harde stoel doet pijn. In bed op mijn zij liggen met mijn knieën op elkaar is vervelend. Ik word sneller moe en heb de hele dag door minder energie.

Maar ik merkte het ook in mijn hoofd. Ik was op de sportschool en dacht steeds "Eigenlijk moet ik hier helemaal niet zijn, dit is niet goed voor mij nu". En mijn gezonde brein dacht ook de hele dag "Ik moet meer eten, dat is nu echt belangrijk want ondergewicht is ongezond".

Maar mijn eetstoornisbrein dacht er duidelijk anders over.  Pushte me om 's ochtends toch naar de sportschool te gaan. Daar lukte het mijn gezonde brein om een paar minuten minder cardio te doen dan normaal, maar wat is nou 10 minuten minder als ik vervolgens de rest van de dag allerlei dingen doe waardoor ik veel met de fiets op pad ben?

Ook meer eten was niet makkelijk en heb ik uiteindelijk niet gedaan. Ik kan mezelf natuurlijk foppen en zeggen dat het lukt, een aardappel meer, een opscheplepel rijst meer en een heel ei door mijn salade in plaats van een half ei, maar dit zet natuurlijk geen zoden aan de dijk, laat staan vet op mijn billen.

En toen kwam er gisteravond een moment waarop ik ineens een eetbui kreeg. Er was in de dagen ervoor geen sprake van eetbuidrang. Wat meespeelde is dat ik alleen thuis was (T. is een aantal dagen op vakantie, daarover misschien later meer) en ik kreeg na het eten zin in ijs. En toen ging het mis. Ik heb nu geen zin om te vertellen wat ik allemaal nog meer at, maar ik ging met een volle pens en een verdrietig hoofd naar bed. Ik sliep slecht en werd vanmorgen niet fit wakker. 

Normaal gesproken ga ik dan naar de sportschool zodat ik met een schone lei kan beginnen. Het voelt een beetje als resetten van de harde schijf. Echter, vanmorgen had ik zelfs daar geen zin in. Toen het kwart over negen was, ik had mijn sportkleding al aan, heb ik mijn tas weer uitgepakt en me omgekleed. Ik besloot om niet te gaan sporten. 

Ik merkte dat ik honger had, trek in zoet, trek in lekkere dingen en besloot toen dat het vandaag dan maar moest gebeuren. Vervolgens heb ik de hele dag door eetbui-eten gegeten. Het hield maar niet op. Ik leek wel een bodemloze put, volkomen onverzadigbaar. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo'n ongelofelijk grote, lange, intense eetbui heb gehad. 

Het gaat te ver om hier op te schrijven wat ik at, daarvoor is de schaamte te groot. Het was veel, geloof me wanneer ik dit zeg. Veel als in echt niet normaal veel. 

Ik weet natuurlijk heel goed waarom dit is gebeurd. Ik begon dit stukje over mijn lage gewicht. Mijn lijf heeft er genoeg van, mijn lijf wil voedsel. De machine kan niet draaien op frisse lucht alleen. Er werd te weinig brandstof getankt. Er moest brandstof bij. En wel zoveel en zo snel mogelijk. Niet met een paar aardappels extra op te lossen. Nee, daar is een tompouce, chocolade, ijs, slagroom, een appelflap, dropjes, volle yoghurt met muesli en suiker, vla, kwark, boterhammen met pindakaas en nog meer ijs voor nodig. En dat is dan misschien voor nu even voldoende. Maar daarmee is het ondergewicht op de lange termijn natuurlijk niet opgelost. 

Ik was afgelopen donderdag, tijdens mijn bezoek aan de kledingshowroom,  van mijn spiegelbeeld geschrokken. Ik vond dat ik er moe en oud uitzag. Niet fris, niet fit en veel te mager. Dit ging vandaag ook de hele dag door mijn hoofd. En wellicht was dat ook de reden waarom ik de eetbui zo uit de hand liet lopen. Omdat het kan, omdat het moet. 

Morgen een nieuwe dag. Ik weet nu al dat ik begin op de sportschool, daarna met het grootste gemak mijn eetgewoonten oppak en weer doorga met wat ik al zo lang doe. En dan is het wachten op de volgende eetbui, klein of groot, want die komt er zolang ik niet structureel iets verander in mijn eetgewoonten.