Soms vraag ik me af of jullie mij misschien zielig, sneu, of zelfs dom vinden. Ik schrijf nu al bijna twee jaar over mijn eetstoornis en heb regelmatig grote plannen, voornemens en allerlei uitdagingen aan mezelf om het eetgedrag aan te pakken. Ik weet deksels goed wat ik moet doen om van deze eetproblematiek af te komen maar doe die dingen niet. Wel schrijf ik er veel over. Gevalletje veel geblaat en weinig wol. En ik kan me voorstellen dat jullie dan ook weleens zullen denken: "Daar gaat ze weer".
Een psychische aandoening geneest niet zo makkelijk als een snee in je vinger of zelfs een botbreuk. Herstel kan jaren duren, maar bij veel aandoeningen kan het ook zo zijn dat het nooit meer overgaat. Dat je ermee om moet leren gaan. En dat is bij mij het geval. Alleen stribbel ik nog een beetje tegen omdat ik heel soms nog hoop dat het over kan gaan. Maar die hoop wordt steeds kleiner. Tot ik op een dag besef dat het bij mij hoort en moet ik me erbij neerleggen.
De eetproblematiek heeft namelijk een doel. Weliswaar niet de meest handige manier om dit doel te bereiken, maar het doel is controle. De controle geeft rust in het hoofd. Dat het op deze manier een 'valse' controle is, dat wil zeggen dat ík de controle niet heb maar de eetstoornis, betekent niet dat het voor mij niet goed voelt. Ik heb het idee dat er controle is.
Ook de eetbuien hebben een doel. Ze proberen ervoor te zorgen dat ik weer op een gezond gewicht kom. Er is sprake van lichamelijke honger en dan komt het reptielenbrein in actie. Dat deel van het brein is gericht op overleven. Zorgt dat ik adem en zorgt dat ik eet.
Deze eetbuien zijn geen reden om mezelf een slappeling te vinden, er valt namelijk niet tegenop te boksen. Iemand die niet eet gaat dood. Iemand die te weinig eet wordt ziek. Gaat van alles mankeren. Dus zo'n eetbui is niet zielig of sneu, het is een zaak van leven of dood. Moet ik mezelf dan zielig of sneu vinden? Lijkt me niet. Dit betekent niet dat ik de eetbuien met open armen zal ontvangen. Ik heb last van de naweeën zoals slecht slapen, buikpijn en een lage dunk van mezelf.
Het besef dat ik me hierbij moet neerleggen begint te dagen. Deze strijd die ik lijk te verliezen kost enorm veel energie. Energie die ik beter kan besteden aan leuke dingen doen in privétijd en aan mijn werk. Energie die ik kan inzetten om mezelf te leren dat het goed is zoals het is, dat ík goed ben zoals ik ben. Dat ik niet zielig ben.
Als je het wilt weten: ik vind je niet zielig, sneu of dom. Ik weet veel te goed hoe het werkt, met een eetstoornis.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Mrs H.
VerwijderenHet moeilijkste is accepteren.
BeantwoordenVerwijderenEen virtuele knuffel.
Dank je wel Wieteke.
VerwijderenWat een mooie blog. Acceptatie van wat je niet kunt veranderen en je richten op positieve(re) zaken. En nee, je bent geen sukkel, ik heb juist veel bewondering voor je. Je werkt in het mbo (doet echt niet iedereen je na, hoor), hebt een fijne partner, vrienden en vriendinnen, spreekt talen,leeft je leven (en leert nu leven met iets wat je helaas niet meer gaat verlaten). Dat is toch een prima balans op je 55e? Groet, Ine
BeantwoordenVerwijderenJe hebt het mooi samengevat Ine. Dank je wel, ook voor het compliment.
VerwijderenNee, niet zielig, hoor. En ook niet zo over jezelf denken. Bij controle kan ik me wel iets voorstellen, misschien heeft iedereen wel iets waarmee hij/zij ergens grip op probeert te krijgen. Gezonde en minder gezonde manieren. Eetproblematiek lijkt me niet makkelijk om te overwinnen. Dus ik denk dat accepteren stap één is.
BeantwoordenVerwijderenDank je Judy, ik denk ook dat ik nu daar meer op moet focussen: acceptatie. Ik vind mezelf af en toe een slappeling, en dat hoeft niet als ik het accepteer.
VerwijderenJij hebt me juist begrip gegeven voor het dwingende van een eet-of andere stoornis. Alleen vroeg ik me iets af. Stel er is door b.v een zonnestorm geen voedsel te koop voor dagen. Ik zou balen en de vreemdste gerechten uit voorraad maken. Zou er bij jou paniek zijn? Ik hoop dat acceptatie rust gaat geven
BeantwoordenVerwijderenWanneer ik er geen controle over kan uitoefenen dan heb ik er veel minder moeite mee. Op vakantie moet ik me ook flexibel opstellen. Het vooruitzicht geeft me stress, maar eenmaal in het moment gaat het redelijk goed. Ik hoop ook dat het wat meer rust geeft en tijd voor andere gedachten Inzerina. Groeten uit... Brielle!
VerwijderenOh wat leuk. Jeugdherinneringen ophalen?
VerwijderenIk logeerde bij mijn vader. Zie vanavond (of in jouw geval denk ik morgenochtend vroeg) mijn blog.
VerwijderenNiets van dat alles. Je weet heel goed wat de eetstoornis is, wat het effect is op je leven en met kleine stappen probeer je ook nog eens de zaken te verbeteren. Vind je juist moedig om zo openhartig over dit onderwerp te schrijven. Want denk wel dat er veel onbegrip is. En te simpel wordt gedacht dat je 'gewoon' meer moet eten als je te dun bent of juist minder als je te dik bent. Wens je meer kunnen loslaten en inderdaad acceptatie dat het er is. Fijne zondag.
BeantwoordenVerwijderenDank je Nietzomaarzooo! Er is inderdaad nog steeds heel veel onbegrip. Ik wil hier op mijn blog dan ook blijven schrijven over de worsteling die het met zich meebrengt. Dun en dik, maar ook mensen waaraan je in eerste instantie niets opvallends ziet kunnen een eetprobleem hebben en dat dat niets over de persoon, mentaliteit en doorzettingsvermogen zegt moet nog steeds worden uitgelegd. Mijn zondag was fijn, hoop de jouwe ook! En nu op naar een goede werkweek!
VerwijderenNee in die termen zielig of dom heb ik ook nooit gedacht, wel medelijden. De enkele keer dat ik te laat en teveel eet in de avond, en teveel is dan echt niet teveel in de zin van grote maaltijden maar teveel van een normale maaltijd op een te late tijd, of een maaltijd met kruiden zoals oregano waar ik kennelijk niet tegen kan, heb ik daar al last van in de nacht, maagzuur dat omhoogkomt en een misselijk gevoel.
BeantwoordenVerwijderenVandaar dat ik me goed kan voorstellen hoe je maag, buik en darmen zich zullen voelen zo de hoeveelheid die je wel eens beschrijft aan zoetigheden.
Als je het accepteert dat de eetbuien blijven zou het dan ook mogelijk zijn die te veranderen in gezonde voedende voeding ipv ijs, koeken etc etc? Dan heb je nog steeds de controle maar wel op een heel goede manier om je lichaam te geven waar het zo'n behoefte aan heeft.
Hoi Lot, een te volle maag gaat inderdaad niet goed met slapen. Dat is ook waarom ik toch blijf proberen om die eetbuien te stoppen. Nee, gezonde voeding is niet het antwoord. Ik eet juist dagen achtereen alleen maar gezond en dát is waarop het eetbuimonster aanslaat... dan moet er zoet en vet gegeten worden. Een appel is dan geen oplossing. I wish!
VerwijderenNee een appel lijkt me dan ook niet zo'n goed idee. Maar bv gekookte eieren of stukjes kaas, of kipfilet besmeerd met roomkaas en augurk erin dat soort dingen zat ik dan aan te denken.
VerwijderenIk ben geen fan van hartig eten als iets lekkers, ik ga echt alleen voor zoet. En bij zo'n eetbuidrang is de behoefte aan koek, snoep en ijs heel erg sterkt. Een gekookt ei vind ik als gewoon eten lekker, en de andere dingen die je noemt ook, maar op dat moment voldoet dat dan toch niet.
VerwijderenIk heb je nooit zielig gevonden. Meer een zielsverwant. Het issue zit bij mij niet zozeer in eetgedrag maar het aantal keren dat ik al een eureka-moment heb gehad (over oorzaak van gedrag, mogelijke oplossingen whatever) is al lang niet meer op de vingers van tien handen te tellen.
BeantwoordenVerwijderenVanuit mijn oogpunt is de struggle real zal ik maar zeggen.
<3
Hi Rianne, dank je. Ik heb hier al meerdere zielsverwanten gesproken. Of het nu om eten of andere gedragingen gaat, het is heel herkenbaar. De struggle is zeker real en fijn om te kunnen bespreken en delen.
VerwijderenSneu misschien maar dom allerminst! En met sneu bedoel ik dan dat ik het jammer vind dat jij met zo'n dwingeland als deze stoornis moet leven. Groet Kniepertie
BeantwoordenVerwijderenDank je Kniepertie, ik begrijp wat je bedoelt.
VerwijderenLaat ik eens een vergelijkinkje doen:
BeantwoordenVerwijderenIemand schrijft in een blog over de vele bekeuringen die hij krijgt voor te hard rijden met de auto. Vaak hoge boetes en daar baalt hij van. Kost veel geld. Hoe komt dat toch??
Lezers reageren en zeggen dat hij zich beter aan de snelheidsbeperkingen moet houden, beter op de borden letten enzo. Maar na een tijdje blijkt dat er iets anders speelt. Namelijk zijn snelheidsmeter is defect. Al heel lang.
Weer veel reacties van lezers, die hem aansporen het apparaat te (laten) maken. Hij vindt dat niet zo nodig, want hij heeft zelf wat aan schroefjes gepeuterd en weet bovendien op zijn gevoel wel hoe diep hij het gaspedaal in kan trappen, en zo’n boete op zijn tijd is eigenlijk alleen een aansporing om nog beter op te letten.
Veel lezers geven hem daarin gelijk, want hij is een goede chauffeur en heeft bovendien geld genoeg om de bekeuringen te betalen.
Soms piept er wel eens een lezer tussen door die zegt dat het wel erg gevaarlijk is om op deze manier auto te rijden. Maar daar denkt hij anders over, hij wast namelijk regelmatig de ruiten, de spiegels en houdt de bandenspanning goed in de gaten, dus wat kan er mis gaan?
Naar de garage gaat hij beslist niet. Stel dat ze daar nog meer gebreken vinden?
En na hoeveel bekeuringen raak je eigenlijk je rijbewijs kwijt?
En wat als hij uit de bocht vliegt? Of erger?
Vind jij deze fictieve blogger dom, zielig of een beetje sneu?
Marijke
Hi Marijke, deze chauffeur is al vier keer (5 keer als ik de online-reparatie meetel) met de auto naar verschillende garages geweest en geen enkele kon de auto repareren. Alle automonteurs hadden goede tips en daardoor kon de chauffeur verder rijden. De wegen zijn af en toe wat hobbelig en ja, er is af en toe een bekeuring wanneer de chauffeur de controle over het stuur even uit handen geeft aan haar medepassagier. Maar uit de bocht vliegen en dan in de sloot belanden zal niet gebeuren, daarvoor staat de auto te stevig op vier wielen. Niet dom, niet zielig en niet sneu. Maar misschien denk jij daar anders over. En dat mag! Fijne week
BeantwoordenVerwijderenHet is ook nog mogelijk, dat de snelheidsmeter helemaal niet stuk is. Maar dat hem dat is aangepraat! Of dat hij dat verkeerd begrepen heeft. En dat hij moet gaan leren om weer te vertrouwen op zijn snelheidsmeter. En alle aangeleerde gewoonten trucjes voortaan los laten.
VerwijderenDat zou ook nog kunnen!
VerwijderenIk vind de eetgestoorde vrouw niet zielig, maar wel haar man, die ermee opgescheept zit.
BeantwoordenVerwijderenHoi Anoniem, misschien heb je niet erg lang nagedacht over je woordkeus, maar ik vind 'opgescheept' erg vilein klinken. Ik vraag me overigens af hoe je medelijden kan hebben met iemand die je niet kent en waar je ook helemaal niets van weet. Dat vind ik opmerkelijk, maar misschien heb je wel vaker snel je oordeel klaar.
VerwijderenWat reageer je nu onaardig op de reactie van Anoniem.
VerwijderenAnoniem geeft antwoord op de vraag die jij gesteld hebt. In tegenstelling tot de andere reacties is deze reactie minder positief maar dat kan en mag toch?
Volgens mij is het trouwens “..hoe je medelijden kunt hebben…”
Hoi andere Anoniem, volgens mij was dat niet mijn vraag en vond ik de opmerking 'die ermee opgescheept zit' erg naar overkomen. Misschien was dat niet zo bedoeld, daarom zeg ik daar ook iets over. En ja hoor, minder positief mag, als ik daar een probleem mee zou hebben zou ik de opmerking niet eens plaatsen. Dank je voor je opmerkzaamheid, ik weet niet of het kan of kunt is, ik laat het voor nu maar zo.
Verwijderenik vind het eerlijk gezegd juist van kracht getuigen.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Mrs. T. ik realiseer me dat niet zo, maar zo kan je het ook zien inderdaad.
VerwijderenIk vind het jammer dat het zo'n strijd is, en blijft. Leren accepteren ... makkelijker gezegd dan gedaan.
BeantwoordenVerwijderenKlopt Myriam, makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zal er in ieder geval over blijven schrijven.
VerwijderenJe lange traject in ogenschouw genomen, denk ik dat acceptatie de way to go is in plaats van het eeuwige zoeken naar oplossingen. Wat koffie digitalix schrijft, vind ik zéér herkenbaar. Die acceptatie is natuurlijk gemakkelijker gezegd (of geschreven) dan gedaan en ik begrijp dat je van de nadelen van eetbuien vanaf wil. Maar wie weet... Misschien leidt het accepteren van je eetgewoonten en eetbuien er uiteindelijk wel toe dat ze niet meer nodig zijn?
BeantwoordenVerwijderenJammer dat sommige mensen weinig begripvol reageren op je blog. Ik vind het alleszins een ontzettend moedige keuze om over zoiets kwetsbaar te schrijven. Omdat ik me (deels) herken in wat je schrijft en zeker en vast ook in de schaamte en schuldgevoel errond, fungeert jouw blog in zekere zin als troost en als gedeelde smart. Dankjewel.
Hoi Sarah, ik denk dat wanneer de nadruk op het niet hebben van eetbuien weg is en ik het gewoon maar voor lief neem en mezelf er niet figuurlijk voor om de oren sla, dat er een kans is dat ik ze niet of minder heb. Ja, die reacties zijn jammer, maar ik kan wel tegen een stootje en ook tegen kritiek, mits goed onderbouwd. Jij ook bedankt voor je reactie, dat vind ik dan weer fijn om te lezen!
VerwijderenNee, ik vind je beslist niet zielig.
BeantwoordenVerwijderenAls je jezelf zielig zou vinden hadden je blogs mijn inziens een heel andere toon.
Je hebt een strijd te leveren met je eetstoornis en dat blijft lastig.
Acceptatie dat je dit hebt zal misschien wat rust geven. Al denk ik dat het altijd wel dealen blijft tussen gevoel en verstand.
Ik moet zelf altijd dealen met mijn ziekte, doe ik teveel ben ik dagen beroerd, houd ik me aan alle regels dan is dat saai en slecht voor mijn brein.
Ook dat is een behoorlijke acceptatiestrijd wat met vallen en opstaan gepaard gaat.
Ria
Hoi Ria, ik verwacht geen wonderen van acceptatie, slechts een wat rustiger hoofd en minder nadruk op het eten, moet er minder een hele happening van maken. Ik kan me heel goed voorstellen dat jij ook met vallen en opstaan dealt met je ziekte en snap dat altijd alles goed en netjes doen ook saai is. En saai zijn we niet! Sterkte Ria!
VerwijderenIk vind je helemaal niet zielig of sneu. Ik vind dat heel helder en duidelijk schrijft over je eetstoornis. En is heel leerzaam omdat ‘eet’ te vervangen is door veel andere woorden in de combinatie met ‘stoornis’. Die acceptatie zou mooi zijn. Dat zou waarschijnlijk inderdaad een stuk rust geven. Groetjes, Nicky (in de zon op mijn balkon met iPad, kan mijn url niet invullen)
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Nicky, zo had ik er nog niet naar gekeken, maar eet kan inderdaad vervangen worden waardoor meer mensen begrijpen hoe ingewikkeld het is en er zelf misschien ook iets aan hebben. Acceptatie... een lange weg te gaan denk ik, maar iedere kleine stap is er een!
VerwijderenAcceptatie geeft rust. Het betekent niet dat de eetbuien weg zullen gaan maar de strijd in jezelf wordt minder. Het is een proces, over 10 jaar kijk je er alweer anders naar met een mildere blijk. Astrid
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Astrid, ik hoop dat het zo is. Ik ben in ieder geval wel klaar met zo streng voor mezelf zijn. Eetbuien moet ik misschien gewoon maar voor lief nemen?
Verwijderen