bespaarjaar hypocriet?

Ik noemde het een uitdaging, mijn bespaarjaar, in mijn blog van vorige week donderdag. Ik heb het eerder gedaan en vond het toen niet echt ingewikkeld, dus een echte uitdaging is het niet meer.

De reden om een jaar geen nieuwe kleding, schoenen en accessoires te kopen is omdat ik voldoende in de kast heb hangen en liggen. Veel mensen lazen mijn post en er waren reacties. De meeste positief. Er was ook een lezer die deze uitdaging hypocriet vond. Het uitgangspunt juichte zij toe. Dat lijkt me logisch, kan me niet voorstellen dat er iemand is die dat niet zou doen. En als je toch nog twijfelt kijk dan deze aflevering van Focus maar eens. Als je hebt gekeken stap je voorlopig geen kledingwinkel meer binnen.

Zo'n minder positieve reactie doet me altijd wat, het zet me aan het denken, ik probeer de opmerking of het standpunt van de ander te begrijpen. Zo ook deze keer. 

Natuurlijk heb ik makkelijk praten met vijf paar spijkerbroeken in de kast en een gloednieuwe in een kledingdoos onder het bed. Heb ik makkelijk praten met meer dan tien nette blazertjes in allerlei kleuren en vele warme vesten in mooie warme wintertinten. Rokjes, bloesjes, pantalons, zomer- en winterjurkjes, ik heb zoveel dat ik nog jaren vooruit kan zonder in kapotte, versleten kleding naar mijn werk te moeten. En dat vind ik een heel goede reden om eens een jaar hier geen geld aan uit te geven. 

Natuurlijk koop ik nieuwe kleren als mijn huis zou affikken, koop ik nieuwe sportschoenen als mijn huidige paar uit de kleedkamer wordt gestolen. Maar zo is de challenge ook niet bedoeld. Ik ben, net al veel anderen, niet helemaal ongevoelig voor modetrends en reclame. Ik 'zit' op Instagram en volg daar wat dames van 50+ die laten zien hoe je er leuk uit kan zien. Niet omdat ik dat zelf niet weet, maar wel omdat ik daar af en toe inspiratie opdoe. Net zoals bij blogs en accounts van zgn 'foodies'. Ik volg ze omdat ze me ideeën geven, niet om te leren koken. Dus koop ik weleens wat, ook als ik het niet nodig heb. Impulsaankopen worden die genoemd. En daar wil ik mee stoppen. Want daardoor krijg ik een nog vollere kast. Zoveel kleding heb ik echt niet nodig.

Ik denk niet dat er veel milieuwinst valt te behalen wanneer Mevrouw Niekje een jaar lang haar hand op de knip houd. Maar ook dat vind ik geen argument om deze challenge hypocriet te noemen. Daar was en is het me niet om te doen. Bovendien vind ik dat ik mijn steentje aan het niet verder achteruitgaan van het milieu al bijdraag. Ik gooi mijn afval gescheiden weg (en wat er dan verder mee gedaan wordt heb ik geen zeggenschap over) gooi geen rotzooi op straat, doe het licht achter mijn kont uit, gebruik zoveel mogelijk zonne-energie, laat de auto staan als het even kan en koop biologische producten. 

Sorry, maar af en toe reis ik per vliegtuig. Oh ja, mijn computergebruik - soms zet ik ChatGPT in - kost een vermogen aan energie weet ik sinds kort.  Als het koud is staat de kachel op 20, wij krijgen ons hoekhuis uit 1932 anders niet warm. Perfect ben ik dus niet.

Even terug naar de challenge. Afgelopen week droeg ik een donkerblauw blazertje naar mijn werk. Ik droeg het bij een vale, ooit donkerblauwe, spijkerbroek. Ik had mijn twijfels al een tijdje over het jasje. Het model is niet meer van deze tijd. Ik heb het heel veel aangehad in de afgelopen pakweg tien jaar, en eigenlijk doet het model niet veel voor me, het jasje is te kort en de revers te breed en te puntig. Ik besloot dat het op de stapel WEG kan. De stapel WEG  bevat inmiddels ook al een paar schoenen met idioot hoge hakken. En de vale, sleetse spijkerbroek gaat binnenkort de poetsdoekenkant op.

En zo klooi ik lekker wat aan. Vooral omdat ik het leuk vind om op deze manier bezig te zijn. Ik schep er genoegen in om geen geld uit te geven, om geen winkels binnen te gaan, mijn kleren op andere manieren te combineren, om te kijken waar ik me wel en waar ik me niet comfortabel in voel en last but not least om erover te bloggen.