ik ben er weer

Ik had even een pauze nodig want het bloggen werd steeds meer een last en steeds minder een lust. Ik wilde even nadenken over de inhoud en de frequentie van mijn schrijfsels. Lezersaantallen zijn hoog wanneer het over mijn eetstoornis gaat. En uit de reacties op deze stukjes blijkt dat veel mensen er wat van leren en velen er zelfs steun en motivatie uit putten. Dat is goed om te horen en niet in de laatste plaats waarom ik daarover zal blijven schrijven.

De harde schijf in mijn eigen hoofd legen en de inhoud hier dumpen is en blijft mijn belangrijkste motivatie om te schrijven en helpt me om te relativeren en te blijven reflecteren op mijn eigen handelen. De reacties die ik daar op krijg zijn helpend voor mij. Ik heb helaas niet altijd tijd, zin of inspiratie om een blog te vullen, ik wil ook wel eens een boek lezen, televisie kijken, koken, de krant lezen, winkelen, met een vriendin afspreken en gezellig met mijn man op de bank hangen terwijl we Twee Voor Twaalf terugkijken. 

Korte samenvatting: ik blijf hier schrijven maar ga wat minder vaak een blog plaatsen. Streven blijft 2x per week, maar met 1x per week ben ik ook tevreden. In ieder geval een blog op zaterdagavond en soms eentje op woensdagavond.

Ik heb een paar rare weken achter de rug op eetgebied. Ik hield niet bij of ik nu wel of niet 'goed' had gegeten en heb weer een aantal keren eetbuien gehad, kleine en grote. 

Terugschakelen was erg lastig en ook daarom stopte ik even met bloggen. De nadruk lag zo ontzettend op eten dat erover schrijven alles waar ik juist niet aan wilde denken zou versterken. Inmiddels ben ik er weer aan toe om mijn eetstoornis en eetbuien aan te pakken. 

Toen ik deze blog ruim een jaar geleden begon was ik vol goede hoop en ook een en al motivatie om hier verandering in te brengen. Maanden later moet ik concluderen dat het niet is gelukt. Ik moet ook heel eerlijk zijn en toegeven dat het nooit (helemaal) zal lukken om volkomen 'normaal' te eten. En daar moet ik dan maar vrede mee hebben.

Ik ga vanaf morgen mijn score toch weer bijhouden. Dit keer wil ik de focus op normaal eten leggen want wanneer ik dat kan blijven de eetbuien weg. Zonder een afvinklijstje waarop ik mijn 'goede' eetdagen dagen bijhoud voelt het alsof ik van een oceaanstomer ben afgegooid zonder zwemvest en zwemband. Ik kan wel zwemmen maar ik kan mijn vege lijf in een oceaan niet redden zonder hulpmiddelen. Het lijstje biedt me houvast, het is mijn hulpmiddel, alhoewel ik heus wel besef dat ik alsnog kopje onder ga als ik niet heel erg mijn best blijf doen om te blijven drijven.

Wat moet er beter of anders als ik mijn dagen weer op deze blog ga tellen? Ik denk dat het vooral gaat om minder restrictief of niet restrictief eten. De leidsels laten vieren en ook eens iets anders eten dan dat wat de eetregel voorschrijft. Op een andere tijd eten zou ook wel eens goed zijn. Heb ik dit allemaal al eerder geprobeerd en er over geschreven? Ja tuurlijk, en het lukte soms wel en soms niet. En wanneer het niet lukte kwam er een eetbui.  Het reptielenbrein had dan haar zin! Nu ga ik het reptielenbrein weer de mond snoeren en terug in haar hok zetten en ik hoop dat het nu wél lukt.