Meestal bel ik een keer per week even met mijn papa. We hebben geen vaste afspraak en wanneer ik niet bel is er geen paniek. Vrijdagavond is een goed moment en als dat niet lukt bel ik later in het weekend. Mijn vader belt mij natuurlijk ook, maar dan is het vaak omdat hij iets te vertellen of te vragen heeft.
Onze gesprekken gaan over van alles en nog wat. We praten over politiek, over mijn werk, over zijn bezigheden en uitstapjes, kunst, televisie, mensen die hij kent, mensen die ik ken en mensen die we beiden kennen. Ik kan over alles met hem praten, er zijn eigenlijk geen taboes. Soms duurt het gesprek nog geen tien minuten, maar we praten ook met gemak een half uur tot drie kwartier vol.
Zondagmiddag hingen we weer aan de telefoon. "Hoe is het daar?" vroeg hij. Ik vertelde dat het goed ging, dat ik zin heb in twee weken vrij. Hij, oud-onderwijzer, snapt dat maar al te goed.
Hij vertelde me over zijn bezoek aan het Humanistisch café, over twee boeken die hij heeft gekocht en over zijn plannen voor de kerst met zijn lat-vriendin B. Op eerste kerstdag doen ze niets, dan is B. bij een van haar vier kinderen, op tweede kerstdag gaat mijn vader met B. mee naar een van de andere vier om daar 's middags pizza te eten.
Papa vertelt nog over een bezoek aan een vriend van hem in het verzorgingshuis. De vriend wilde plassen en mocht dit pas als hij eerst zijn yoghurt op zou eten, aldus een jonge verzorgende. Toen mijn vader daar iets van zei kreeg hij een grote mond. Hij heeft er niets mee gedaan maar gaat voortaan niet meer alleen op visite maar samen met B., bang dat hij anders uit zijn slof zal schieten.
Ik vertel nog wat over de laatste schoolweek en dan zijn we weer bijgepraat.
We maken een afspraak voor in de kerstvakantie, papa komt dan bij ons op visite. Ik vraag hem om een kerstcadeautje mee te nemen voor ons, een flinke tak laurier uit zijn eigen tuin, onze voorraad is bijna op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten