Meestal bel ik een keer per week even met mijn papa. We hebben geen vaste afspraak en wanneer ik niet bel is er geen paniek. Vrijdagavond is een goed moment en als dat niet lukt bel ik later in het weekend. Mijn vader belt mij natuurlijk ook, maar dan is het vaak omdat hij iets te vertellen of te vragen heeft.
Onze gesprekken gaan over van alles en nog wat. We praten over politiek, over mijn werk, over zijn bezigheden en uitstapjes, kunst, televisie, mensen die hij kent, mensen die ik ken en mensen die we beiden kennen. Ik kan over alles met hem praten, er zijn eigenlijk geen taboes. Soms duurt het gesprek nog geen tien minuten, maar we praten ook met gemak een half uur tot drie kwartier vol.
Zondagmiddag hingen we weer aan de telefoon. "Hoe is het daar?" vroeg hij. Ik vertelde dat het goed ging, dat ik zin heb in twee weken vrij. Hij, oud-onderwijzer, snapt dat maar al te goed.
Hij vertelde me over zijn bezoek aan het Humanistisch café, over twee boeken die hij heeft gekocht en over zijn plannen voor de kerst met zijn lat-vriendin B. Op eerste kerstdag doen ze niets, dan is B. bij een van haar vier kinderen, op tweede kerstdag gaat mijn vader met B. mee naar een van de andere vier om daar 's middags pizza te eten.
Papa vertelt nog over een bezoek aan een vriend van hem in het verzorgingshuis. De vriend wilde plassen en mocht dit pas als hij eerst zijn yoghurt op zou eten, aldus een jonge verzorgende. Toen mijn vader daar iets van zei kreeg hij een grote mond. Hij heeft er niets mee gedaan maar gaat voortaan niet meer alleen op visite maar samen met B., bang dat hij anders uit zijn slof zal schieten.
Ik vertel nog wat over de laatste schoolweek en dan zijn we weer bijgepraat.
We maken een afspraak voor in de kerstvakantie, papa komt dan bij ons op visite. Ik vraag hem om een kerstcadeautje mee te nemen voor ons, een flinke tak laurier uit zijn eigen tuin, onze voorraad is bijna op.
Koester die telefoontjes. En wat een verschrikking in dat verzorgingshuis
BeantwoordenVerwijderenJa, doe ik. En ja, erg hé?
VerwijderenDie telefoongesprekken elke week op zondag had ik met mijn vader ook. Vooral tussen 2008 en 2016, in dat jaar is hij overleden. Mijn moeder kampte met Parkinson plus dementie en hij kon het regelmatig niet meer aan, deed dan lelijk en beledigend tegen haar. Tegen mij kon hij stoom afblazen en bekennen dat hij zich schuldig voelde omdat hij niet wat liever tegen haar kon zijn. Dat viel niet mee, ik wilde mijn moeder beschermen maar ook tegemoet komen aan de gevoelens van mijn vader. Ik weet dat die telefoontjes hem goed deden.
BeantwoordenVerwijderenVanochtend vroeg bedacht ik dat mijn kinderen tussen 2016 en 2023 drie grootouders hebben verloren. C' est la vie, maar toch niet niks.
Maar mijn vader en ik hadden het ook wel over politiek en andere dingen hoor, die dingen waar hij met mijn moeder dus niet meer over kon praten.
Ja, dat wat je vertelt over je vader en wat hij meemaakte met die verzorgende, dat doet toch wel denken aan de betutteling die in het boek Cliënt E. Buskens beschreven wordt. Maar het boek zelf had beter geschreven kunnen worden.
Komende dagen ga ik me voorbereiden op de reis, en rustig blijven ..
Ik vind het vooral zo leuk om nu als volwassene te kunnen praten met mijn vader, en toch ook nog hem als vader blijven zien. Bijzonder zo'n band.
VerwijderenWat een gezellige gesprekjes! Het herinnert me eraan dat ik lange tijd, toen mijn zoon nog klein was, elke avond om een uur of zeven, even met mijn moeder belde. En toen zij er niet meer was, met mijn vader, hoewel hij niet zo lang van stof was. Was het vergeten maar wat was dat fijn om ze even te kunnen bellen over koetjes en kalfjes. Ze zijn er al meer dan twintig jaar niet meer.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder is er al ruim 30 jaar niet meer, met mijn vader is de band hechter en hechter geworden in die jaren. Ik vind het fijn en bijzonder dat ik dat met hem heb.
VerwijderenHet is waardeloos hoe oude mensen soms worden behandeld, en onverdraaglijk als dat gebeurtdoor diegenen waar ze afhankelijk van zijn.
BeantwoordenVerwijderenVerse keukenlaurier is heerlijk, we hebben ook twee struikjes om mee te koken en ns wat weg te geven.
Bij mijn vader staat een reuzestruik, genoeg voor de rest van zijn én ons leven denk ik!
VerwijderenMet mijn moeder belde ik ook vaak, meestal om de dag of half 5 en ik ging er sinds ik niet meer werkte 1x per week naartoe. We hadden altijd gesprekstof.
BeantwoordenVerwijderenMaar toch ben ik niet zo gek op telefoneren, met mijn dochter zelden, we appen als we wat willen zeggen of vragen en 1x per maand gaan we dagje weg en praten we uitgebreid bij.
Ik ga niet vaak langs, mijn vader komt af en toe bij ons voor koffie. Maar dat maakt de band er niet minder om. Verder heb ik een hekel aan telefoneren, doe het dan ook met niemand anders. Maar papa heeft geen whatsapp, dus dit is onze manier.
VerwijderenDramatisch, zulke verzorgenden. Mijn moeder mocht in het verpleeghuis niet tijdens de gezamenlijke maaltijd naar de wc. Doordat ze vrijwel doorlopend blaasontsteking had en de ziekte van Crohn, had ze moeite met het ophouden van ontlasting en urine. Als ze moest dan moest ze. Gevolg was dat ze onder eten vaak ongelukjes had. Maar het beleid was dat ze niet naar de rolstoeltoilet mocht. De bron ligt uiteraard in personeelsgebrek, er is gewoon niet voldoende personeel om bewoners te helpen bij wc bezoek.
BeantwoordenVerwijderenAangezien de was door familie gedaan moest worden, ik dus, kreeg ik regelmatig tassen vol kleding mee en kreeg ik de opdracht om meer ondergoed en kleding te kopen.
Nou, dat is geen verhaal om vrolijk van de worden Aaf. Gisteravond op het journaal zag ik dat het personeelstekort in de zorg schrikbarende vormen aan gaat nemen... dat gecombineerd met vergrijzing...geen fijne vooruitzichten.
VerwijderenHeerlijk zulke gesprekken. Koester dat maar. Doe je ook al, zo te lezen.
BeantwoordenVerwijderenZeker weten!
VerwijderenChoquerend hoe er soms met oude mensen wordt omgegaan in verzorgingshuizen. Ze hebben het druk en er is personeelstekort, maar dan nog. Mijn moeder heeft het ooit voorgehad toen ze op bezoek ging bij mijn oom die erge buikgriep had. Die man was aan zijn rolstoel gebonden, kon dus niet alleen naar het toilet. Hij zegt tegen de verzorgende dat hij dringend naar het toilet moet. "Om vier uur" antwoordt ze hem. Tja, met alle gevolgen van dien: hij doet het in zijn broek. Vliegt dat mens me daar toch uit tegen die oude zieke man. Mijn moeder was er echt niet goed van.
BeantwoordenVerwijderenHoi Myriam, precies, maar dan nog. Vreselijk verhaal en dan is dit er een van vele ben ik bang.
Verwijderen