In de jaren 70 van de vorige eeuw stond er tijdens een van de kerstdagen bij ons een fonduepan op tafel. Nooit kaasfondue want mijn vader gruwelt van kaas, maar een fonduepan met olie. Onze pan was groen en de bijbehorende borden, met vakjes, waren ook groen.
Mijn ouders maakten in de keuken sausjes klaar, sneden vlees in kleine stukjes en draaiden kleine gehakballatjes. Er stond stokbrood met kruidenboter op tafel en ik denk dat er ook wel wat schaaltje rauwkost waren.
Wanneer de vlam onder de pan aanging, was het belangrijk om uit de buurt van de tafel te blijven, dit was namelijk een spannend, brandgevaarlijk, moment. Dan was wachten tot de olie heet genoeg was en konden we beginnen. Stukje vlees aan de speciale vork, goed onthouden welke kleur jouw vork had en dan wachten tot het vlees gegaard was. Natuurlijk tien keer kijken en dan toch nog de vork te laat uit de pan halen waardoor het vlees meer dan gaar was en net niet zwart. Al doende leerde je.
Vervolgens het loeihete stukje vlees met je gewone vork van de fonduevork afhalen en in het grote vak op je bord. De kleine vakjes waren voor de sausjes. Stukje stokbrood, stukje vlees en beetje saus en dat opsmikkelen. Klaar voor de volgende ronde. Met wat meer ervaring kon je het wat beter timen zodat je tijdens het eten je andere vork al in het vet had. Mijn vader had er zelfs twee tegelijkertijd in de pan.
Het hele huis stonk naar de olie en naar de brandstof uit de brander. Het was een gevaarlijke onderneming, wij hadden geen brandblusser in huis, weet ook niet of er een lap onder handbereik lag om een eventuele brand te doven, maar het is gelukkig altijd goed gegaan.
Ik denk met plezier terug aan deze avonden, het was gezellig, het was anders dan anders en het hoorde bij kerstmis. De fondueset met alles erop en eraan staat in een een kast in de schuur bij papa. Hoe leuk ik het ook vond, die set die kan daar blijven staan, ik heb genoeg aan de mooie herinneringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten