Londen
Met mijn secretaresse-diploma op zak vertrok ik in 1987 naar Londen. Ik mocht gedurende de zomermaanden bij mijn au-pair familie logeren, in mijn oude kamer. De au-pair die het van mij over had genomen was al vertrokken, de nieuwe au-pair zou pas eind augustus starten. Ik gaf mezelf de maanden juli en augustus om werk en woonruimte te zoeken. Lukte dat niet, dan ging ik terug naar huis.
uitzendbureau
Ik schreef me in bij een aantal uitzendbureaus. Vervolgens was het wachten op een telefoontje. Bedenk dat dit ver voor het digitale tijdperk was, er was zelfs nog geen antwoordapparaat. Ik weet nog dat het niet lang duurde voor ik een aanbod kreeg en aan mijn eerste baantje in Londen begon.
bank
Ik weet de naam nog goed, ik moest me melden bij de receptie van de Sumitomo bank in The City. Een Japanse bank, gevestigd in een gigantisch groot kantoorgebouw met honderden werknemers, waaronder veel Japanners.
Ik woonde in het zuidoosten van Londen, in Forest Hill, SE 23 en moest met de trein en vervolgens met de Underground naar de stad. Een behoorlijk lange reis, maar voor Londenaren heel normaal. Ik had een mantelpakje aan, want zo ging (en gaat) dat daar en meldde mij op tijd op mijn nieuwe werkplek. Ik was er klaar voor!
jokken
Toen het uitzendbureau mij belde en vroeg of ik verstand had van telefooncentrales heb ik gebluft, of misschien beter gezegd gejokt en verteld dat ik daar wat ervaring mee had. Mijn ervaring ging echter niet verder dan een telefoon met een paar doorkiesnummers, daar hadden we op de secretaresse-opleiding mee geoefend.
Achter de receptiebalie zaten drie keurig opgemaakt en gekapte dames, iets ouder dan ik, met een uitstraling van professionaliteit die ik natuurlijk niet had. Ik mocht plaatsnemen achter de balie en de hypermoderne telefooncentrale, het switchboard, met tientallen inkomende telefoonlijnen. Ik kreeg een aantal geplastificeerde lijsten met doorkiesnummers en namen.
Toen was het moment daar en nam ik het mijn eerste gesprek aan. Een beller uit Japan met een onuitspreekbare naam in die in onverstaanbaar Engels naar een medewerker met een al even onuitspreekbare naam vroeg. Nadat ik een aantal keer had gevraagd of de beller zijn naam kon herhalen moest ik het opgeven en nam mijn collega het gesprek over. Zo ging het nog een paar keer. Ik geloof dat ik geen enkel gesprek zelf heb doorverbonden.
boodschappen
Halverwege de ochtend werd ik om een paar boodschappen gestuurd, ik herinner me het als de dag van gisteren. Ik moest voor een van de dames naar Boots om daar filmrolletjes te laten ontwikkelen en om twee doosjes paracetamol te kopen. Ook moest ik postzegels meenemen.
drie uur
Toen ik terug kwam met de boodschappen en het bonnetje van de filmpjes werd mij verteld dat mijn diensten niet meer nodig waren. Ik mocht drie uur op mijn urenbriefje invullen, dit werd afgestempeld en daarna vertrok ik huiswaarts. Ik heb het uitzendbureau gebeld om te zeggen dat het toch geen geschikte functie voor mij was. Zij waren inmiddels al op de hoogte en zouden op zoek gaan naar iets passends. De uren heb ik netjes uitbetaald gekregen, mijn allereerste echte loon in Engeland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten