eetstoornis - eetbui!

Laatst vroeg een lezer van mijn blog hoe het nu is met mijn eetstoornis. Ik heb al een poos niet over mijn eetstoornis geschreven. Dat betekent helaas niet dat ik er geen last meer van heb, integendeel, de eetstoornis is nog net zo aanwezig als ten tijde van de start van dit blog. Ondanks alle goede voornemens en pogingen er iets aan te doen. Op zich is dat niet raar, want ik probeer er al bijna 20 jaar iets aan te doen maar ondanks alle therapie en zelfhulpboeken is er nog niets veranderd.

Vandaag, zondag, is een prima dag om over mijn eetstoornis te schrijven. Het is slecht weer, ik heb geen afspraken buitenshuis en alle tijd om wat aandacht aan mijn blog te besteden. Bovendien werd ik vrijdag en zaterdag weer eens flink met mijn eetstoornis geconfronteerd.

Tot op heden heb ik nog niet uit de doeken gedaan hoe een eetbui bij mij eruit ziet. Ik heb nog niet gedurfd er op die manier over te schrijven. Het is niet makkelijk om er over te schrijven, het is nogal confronterend om zwart op wit te zetten wat een eetbui inhoudt. Maar deze blog is niet in het leven geroepen om mooie praatjes op te hangen maar om ook de minder mooie kanten van het leven, mijn leven, te laten zien. 

Al ruim twee maanden is mijn gewicht nogal laag. En dan bedoel ik dat ik net op de grens normaal gewicht en ondergewicht zit. En dat is voor mij, met mijn lengte, echt te weinig. Ik weet dat ik er dan te dun uitzie en bovendien voelt het ook niet prettig.  Dat is wat ik weet. Mijn eetstoornisbrein vindt dit juist een prima gewicht en doet er alles aan om mij zover te krijgen dat ik op dit gewicht blijf. Dus bij iedere keer wanneer ik op de weegschaal sta wordt dat deel van mijn brein blij. Ik neem me dan wel voor om wat meer te eten maar doe dit dan toch niet. 

Gemiddeld heb ik iedere tien dagen een eetbui, altijd pas na het avondeten. De afgelopen maanden ook, alleen was de hoeveelheid voedsel die ik in zo'n eetbui tot me nam aanzienlijk minder dan ik meestal tijdens een eetbui eet. Vandaar dat ik een heel klein beetje afviel, net genoeg om rond de grens gezond gewicht en ondergewicht te blijven hangen. Dit betekent dat ik constant iets te weinig eet en daardoor niet op een normaal gezond gewicht kom. 

Daarnaast heb ik een aantal keer per jaar een eetbui die een hele of halve dag duurt. Dat zijn de eetbuien waarvan ik vermoed dat ik ze krijg omdat ik dan té lang té weinig heb gegeten.

Mijn brein vindt het dus fijn als ik weinig weeg, ergens in mijn hoofd is er dan ook een stemmetje dat zegt dat ik best een keer wat extra's kan snoepen. Daar geef ik in eerste instantie aan toe door een extra stukje chocolade te nemen bij de thee, of een stukje gemberkoek in de koffiepauze naast mijn boterham met pindakaas. Het lukt met dan om wat flexibeler met mijn eetregels om te gaan. Dat gaat dan een aantal dagen goed en dan bedenk ik dat ik 's avonds ook wel een beetje ijs toe kan nemen, ook al is het dan geen zaterdag. En dan gaat het mis!

Zo ook afgelopen vrijdagavond. Ik was alleen thuis en had een heel lekker bord bami voor mezelf gemaakt. Ik had na het eten zin in een toetje en wist dat er nog een flinke portie ijs in de vriezer stond. Ik besloot dat te nemen en schepte mijn kom vol. Er was ook nog een klein restje advocaat en dat nam ik ook nog bij.

Daarna kwam het bekende 'nu heb ik me toch al niet aan mijn eetregels gehouden' in mijn hoofd opzetten en besloot ik dat ik ook nog wel wat andere lekkere dingen kon eten. Zoals een paar speculaasjes, een paar kikkers en muizen, fudge, drop en een Balisto. Vervolgens nog mijn fruit gegeten en een schaaltje kwark, niet puur zoals altijd, maar met vanillevla en zwartebessensiroop. Daarna ben ik naar bed gegaan. Zoals altijd na zo'n episode van overeten slaap ik niet lekker. Mijn maag is vol, ik krijg dan ook af en toe enorme kramp in mijn kuiten en heb last van zweetaanvallen. Terwijl ik in bed lig en nog wakker ben neem ik me voor om de volgende dag mijn eetregels weer strak te hanteren. 

Om de volgende dag weer met een schone lei te beginnen ga ik eerst naar de sportschool. Daarna lekker onder de douche. Dat voelt altijd alsof ik de eetbui ongedaan maak. Thuis gekomen heb ik koffie gedronken en mijn boterham met pindakaas gegeten. Terwijl ik zat te eten voelde ik al dat de eetbui van gisteravond nog niet voorbij was. Waarschijnlijk omdat ik moe was, veel pijn aan mijn rechterarm had (ander verhaal voor een andere keer) en helemaal geen zin in gezond eten had. 

Ik ben wat boodschappen gaan doen, halverwege ging het regenen en werd ik nat. Thuisgekomen was ik dus nat, had ik het koud en trek in lekkere dingen. Omdat ik niet wilde toegeven aan de eetbuidrang maakte ik mijn lunchsalade en een boterham met kaas voor de lunch. Dit is wat ik altijd eet tussen de middag. Maar vandaag voldeed het niet. Terwijl ik zat te eten wist ik al dat dit niet genoeg was. Toen ik klaar was met eten nam de eetbuidrang het heft in handen. Als je niet weet hoe het voelt dan is het lastig te begrijpen. Maar wat er gebeurt is dat al het rationele denken naar de achtergrond verdwijnt, en er komen andere gedachten voor in de plaats. In mijn geval de gedachten dat ik vanaf morgen wel weer mijn eetregels ga volgen en dat ik nu wel kan eten waar ik trek in heb. Dat het weekend is en ik morgen na het sporten de hele dag voor mezelf heb om uit te rusten. Dat ik nu nog één keer mezelf kan laten gaan en dat het dan klaar is!

En dan begint het. In een soort roes pak ik de trommel met ontbijtkoek. Er zitten nog drie plakken in die ik besmeer met boter en staand bij het aanrecht naar binnen prop. Ik pak een flinke hand noten en eet die ook snel op. Daarna de bak met fudge, daar neem ik er een aantal van. Ook zijn er nog kikkers en muizen in het zakje, ik besluit dat die ook best op kunnen en eet ze alle vijf. Wat speculaasjes kunnen er ook nog wel bij. En nóg heb ik trek! Ik besluit een flinke kom yoghurt met muesli te nemen. Nog steeds voelt het alsof het niet genoeg is. Okay, nog een schaaltje chips want ook wel zin in wat hartigs na alle zoete dingen. Ik vind chips niet eens lekker!

Ik weet inmiddels dat het voorlopig nog niet klaar is. Ik moet nog even naar de supermarkt en ook nog een kaart kopen voor een stel in de straat die een kindje hebben gekregen. Bij de supermarkt neem ik, naast de goudreinet en snijbonen, ook een reep melkchocolade mee en een liter slagroomijs.  De reep eet ik onderweg naar de kaartenwinkel. Bij deze winkel liggen ook grote puntzakken strooigoed en een ervan komt in mijn mandje. 

Weer thuis gaat het ijs de vriezer in, dat ga ik later eten weet ik al. De zak met kruidnoten gaat wel meteen open en ik neem een flinke schaal vol. Dan zit ik zo vol dat ik wel even klaar ben. Zin om te koken voor mezelf heb ik niet meer. T. heeft vandaag bij een kennis wat klussen gedaan en komt thuis. Hij heeft trek in Chinees en ik zeg dat ik meedoe. We laten wat bezorgen en een paar uur later doe ik een paar scheppen van alles op een bord en warm het op. Ik neem niet teveel want ik wil ook nog ijs eten. En dat doe ik dan ook, in twee zittingen eet ik driekwart van de bak ijs op. Met slagroom en advocaat want er was al een nieuwe fles in huis. En dan, pas dan, is het echt klaar!

Het is nu zondagavond, vandaag ging het weer goed en heb ik normaal (dat betekent volgens mijn eigen eetregels) gegeten. Wel sliep ik weer heel slecht vannacht en heb ik op de sportschool met moeite mijn programma afgemaakt. Toch voelde ik me daarna beter. Ik vond het niet makkelijk om deze blog te schrijven, ik schaam me, ik ben niet blij met mezelf maar ik wil niet doen alsof dit nooit gebeurt. Dit is wat het is om een eetstoornis te hebben. 

Zoals altijd zijn reacties welkom, ik begrijp ook dat er veel vragen zullen zijn, Ik zal ze zo goed en zo eerlijk mogelijk beantwoorden. En nee, ik ga niet meer in therapie, hulp zoeken of wat dan ook. Goed bedoelde adviezen hoef ik ook niet. Ik weet wat ik moet doen alleen doe ik het niet en zolang dat het geval is blijft dit onderdeel van mijn leven. 

NB: wat ik heb gegeten en de hoeveelheden heb ik niet precies bijgehouden, hierboven staan de dingen die ik me herinner, maar het kan zijn dat de hoeveelheden niet kloppen en dat ik dingen ben vergeten.