Er was geen ontsnappen aan. Het moest gewoon gebeuren. Afleiding zoeken hielp niet. Het feit dat ik nog op mijn werk was betekende niets. Op visite bij vrienden gebeurde het ook. Eetbuidrang hield geen rekening met dag, tijd of plaats. Het kwam opzetten en ging niet meer weg. Er moest gegeten worden en wel meteen.
Thuis was dat nooit een probleem, in huize Niekje is genoeg lekkers en bovendien is er een winkelstraat met supermarkt op 5 minuten lopen vanaf huis en het benzinestation met ruime keuze aan snoep en ijs is dag en nacht open en ook maar 10 minuten fietsen.
Op het werk of ergens anders was het een ander verhaal. Een verhaal waar ik met heel veel moeite nu iets over durf te schrijven. Ik schaam me namelijk nog steeds. Toch wil ik dit verhaal delen omdat ik denk dat er onder mijn lezers mensen zijn die dit herkennen. Die zich misschien ook schamen. Ik hoop dat zij, door mijn verhaal te lezen, begrijpen dat het komt omdat een eetstoornis een ziekte is, met alle nare symptomen van dien. Als je de ziekte niet hebt is het lastig te begrijpen, maar weet dan dan wij eetgestoorden hier niet zelf voor gekozen hebben en het liever niet deden.
Ik schaam me nog steeds omdat ik eten heb gestolen. Nooit in winkels. Wanneer ik eetbuivoer ging kopen rekende ik dat netjes af. Ik heb wel eten gestolen op mijn werk. Eten van anderen, eten voor ons allemaal. Zelfs bij vrienden thuis heb ik wel eens stiekem in de keuken iets gepakt terwijl de anderen in de woonkamer zaten.
Wanneer de eetbuidrang zich van mij meester maakte kon ik tijdens mijn werkdag niet altijd meteen weg om eten te kopen. Er zijn dagen geweest waarop de eetbuidrang al vroeg in de ochtend begon. Dan kocht ik onderweg naar school al eetbuivoer zoals gevulde koeken, chocolade en snoep. Dat ging vrij snel op en wanneer ik dan nog een hele dag te gaan had ging ik op strooptocht.
Een paar jaar geleden zijn alle snoepmachines uit onze school weggehaald en hebben we een gezonde kantine gekregen. Daar viel voor het eetbuimonster dus geen lol meer te beleven. Maar in de gezamenlijke werkruimtes en de personeelskeuken is soms wel wat lekkers te vinden. Een pak koekjes waar de helft nog in zat was dan voor mij niet veilig. Ik liet wel altijd nog wat over, maar ik nam er zoveel mogelijk mee en at die dan in mijn kantoor op. Ik heb ook weleens een zak Maltesers van een collega gepikt. De collega was niet op school en de zak stond in zijn kast. En nee, ik heb er nooit een zak voor teruggezet. Wanneer er echt niets lekkers te vinden was nam ik mijn toevlucht tot bekertjes cappuccino met veel suiker, of at ik losse suikerklontjes.
Ooit heb ik bij vrienden thuis, helaas zien we ze niet meer maar dat heeft een andere reden, in de keuken mini Marsen uit een zak op het aanrecht in mijn mond gepropt omdat ik zo ontzettend veel eetbuidrang had en ik me niet kon inhouden. Ik had er natuurlijk om kunnen vragen maar na een borrelplank en een drie-gangen-menu vond ik dat niet kunnen. Aan de eettafel zat iedereen nog aan de wijn, de digestieven en sigaren, ik was de Bob, en niemand merkte het verder op.
Zo zijn er in de afgelopen jaren vaker van dit soort momenten geweest. Nu heb ik geen eetbuien meer en dus ga ik ook niet meer op zoek naar eten. Daar ben ik blij om. Dit ben ik namelijk ook niet. Ik praat het niet goed, het is gebeurd, ik heb het gedaan maar ik was mezelf niet. Onderdeel van mijn persoonlijke weg naar eetstoornisherstel is het opschrijven en daarmee opbiechten van dit gedrag. Zelfs anoniem, als Mevrouw Niekje, met alleen maar lezers die ik persoonlijk niet ken, is dit een enorme stap. Ik ben ook een beetje bang voor de reacties. Ik weet nu, terwijl ik dit zit te schrijven, niet eens of ik vanavond wel op de knop 'publiceren' durf te klikken.
dagen aaneengesloten eetbuivrij: 74
sportschool : loopband 30 minuten - fiets 30 minuten - 3 krachtoefening gedaan
fietsen buiten: 15 minuten
Zo, dat is er ook een keer uit bij je!
BeantwoordenVerwijderenHet geeft voor mij vooral aan dat zulke eetbuien hebben echt een ziekte is.
Begrijp dat je je schaamt maar ziek is ziek en het is op zo’n moment ook geen keuze maar een psychische dwang. Goed dat je ook dit durft te beschrijven, dat vind ik alleen maar dapper en eerlijk.
Het is weer een stap in je herstelproces.
Ria
Hoi Ria, ik weet dat er veel mensen lief zouden reageren, zoals jij. Dank je wel!
VerwijderenEigenlijk had ik verwacht dat je nog iets zou gaan bekennen. Hoorde bij je ziekte en nu bij het herstel dat je dat opschrijft.
BeantwoordenVerwijderenNiets meer en niets minder.
😘
Hoi Lot, klopt, het is deel van de ziekte, niet iedereen zal het hebben of herkennen, maar ik weet dat het bij anderen ook voorkomt. Het is eruit nu. Voelt ook wel goed. xx
VerwijderenGeen negatieve reactie. Wel heel veel begrip. Ik heb een lieve zoon die alcoholist is en zijn uiterste best doet om de drankduivel te verslaan. Hij heeft al mijn steun. Al heeft hij regelmatig flessen uit de kelder gestolen. Het is zoals een eetbui, het is een verdomde smerige ziekte en ik vind het heel knap van jou dat je er voor uitkomt en dit publiceert. Warme groetjes Bernadette
BeantwoordenVerwijderenHoi Bernadette, dank je voor je fijne reactie. Ook heel goed om te lezen dat je een LIEVE zoon hebt, ook hij is niet zijn ziekte. xx
VerwijderenOh wat herkenbaar, ik werkte in een verzorgingshuis en bij de etensbladen afhalen at ik de lekkere dingen nog op, overgebleven toetjes aardappelkroketjes gehaktballetjes enz. Dat werd toch weggegooid dus erg was het niet maar dat stond ik dan in de gang stiekem heel snel naar binnen te proppen, ben ook weleens betrapt.Als ik eraan denk word ik nog rood
VerwijderenHoi Anoniem, ah, wat naar he, ik snap dat, en betrapt worden is ook vreselijk! Ook dat herken ik. En ook ik krijg nu nog een gevoel van schaamte.
VerwijderenHeel herkenbaar helaas. Dapper en fijn deze openheid.
BeantwoordenVerwijderenHoi Anoniem, dank je wel. Ik ben niet bijzonder en weet dat anderen dit ook doen.
VerwijderenDit gedrag illustreert je enorme drang om te eten. Wat fijn,dat je het niet meer hebt.
BeantwoordenVerwijderenHoi Izerina, klopt, de drang neemt over, rationeel denken lukt dan niet meer.
VerwijderenIk kan het me helemaal voorstellen. En wat goed van je dat je het opbiecht nu. Het is een onderdeel van genezen.
BeantwoordenVerwijderenHoi Judy, tot nu toe alleen maar sympathieke reacties, ook deze van jou. Dank je wel. Doet me veel.
VerwijderenIk vind het knap dat het schrijft.
BeantwoordenVerwijderenEn ik hoop voor je dat het verleden tijd is (en blijft)
Hoi Liselot, dank je wel. Ja, ik hoop het ook. Maar eten stelen zal ik nooit meer doen, dat weet ik heel zeker!
VerwijderenHoi mevrouw Niekje, ook voor mij is het herkenbaar wat je schrijft. Ik vind het ook dapper van je.
BeantwoordenVerwijderenIk heb zelf ook wel eens wat gestolen van collega's. En toen die collega daarna kwam klagen dat zijn stuk taart gestolen was, reageerde ik met een verontwaardigd: "Wie doet nu zoiets?" Ik kan je verzekeren: schaamte dubbelop.
Hoi Anoniem, wat een nare situatie moet dat geweest zijn. Ik hoop voor jou dat het tot het verleden behoort. Dank je wel voor je reactie, dapper ook van jou om het te vertellen!
VerwijderenWat ontzettend knap dat je dit durft te delen.
BeantwoordenVerwijderenNiemand is roomser dan de paus, dus mensen die negatief reageren moeten vooral naar zichzelf kijken. ;-)
lieve groet!
Hoi Monique, we hebben allemaal vast wel dingen gedaan die niet deugen, het is natuurlijk menselijk om stommiteiten te begaan en inderdaad is niemand roomser dan de paus.
VerwijderenDapper dat je hierover durft te schrijven.
BeantwoordenVerwijderenIets waarvoor je je absoluut niet hoeft te schamen. Het was niet jij die dit deed, maar je ziekte.
Hoi Simpel..Geluk, dank je wel. Klopt, ik weet dat gelukkig, maar als ik niet beter zou weten zou ik het een slappe smoes gevonden hebben. Maar goed, het is gebeurd en ik ga verder, hopelijk zonder deze nare dingen.
VerwijderenWat dapper om hierover te schrijven. Je geeft al aan dat je niet eens weet of je het wel durft te publiceren en toch heb je dan uiteindelijk wel gedaan. Compliment en ik denk ook dat dit meehelpt aan je genezingsproces.
BeantwoordenVerwijderenJe voelt dit zelf al goed aan.
Herkenbaar. Maar uiteraard (zeg ik er zelf voor mijzelf bij) at ik alleen wat 'over' was. Taart uit de koelkast die dan het hele weekend er zou staan en collega's toch weg gingen gooien. Voorverpakte koekjes op het werk (die stonden er toch voor??) Maar ook de inhoud van de snoeppot op het werk of vrijwilligerswerk, na werktijd als iedereen weg was, bijna leegvreten. En dan op maandagochtend, voor iedereen er was, bijvullen. Mijn sporen verhullen.
Toen ik jonger was op oppasadressen uit de kast dingen opeten (terwijl er gezegd was dat dit mocht, maar uiteraard snapten ze niet HOEVEEL ik zou willen eten, ik hield me hevig in, snapte heel goed dat dit niet normaal gedrag was).
Thuis, ook toen ik jonger was, toch een Mars of een Snicker snaaien, of een andere chocoladereep, die niet voor ons bedoeld waren, maar voor mijn vader. Wij mochten dat soort luxe dingen niet. (In mijn ogen luxe). Eerlijk delen in een groot gezin?
De macaroni die mijn Oma meegaf voor thuis (niet voor mij) bijna half opgegeten onderweg. Koud. Toen was ik een jaar of 11. En dan zeggen dat Oma maar een klein beetje over had.
Brood bij de warme bakker moeten kopen en dan het nog warme wittebrood bijna uitgehold opleveren vroeger thuis. (Ja...dat viel uiteraard wel op).
Niemand wist en weet dit. Nog steeds niet. De schaamte is te groot en ook om een stempeltje te krijgen. Dat je niet helemaal normaal bent. Dus vandaar nu zo'n mislukking.
Hoi NZMZ, dank voor je uitgebreide reactie. Eten (taart, koekjes) die over waren at ik ook op want het was toch van niemand. En snoeppotten op het werk waren ook voor mij niet veilig en inderdaad dan zsm bijvullen. Oh ja, oppassen deed ik ook en dan liep ik ook altijd alle kastjes door, toen had ik nog niet eens eetbuien maar was ik al wel een snoepkont. Bedenk me nu ineens dat ik tijdens logeren bij mijn oma, die alleen was, uit haar bonbonnière chocoladebonbons at, als zij in de keuken was. Nu ik weer wat meer nadenk komen er nog veel meer situaties boven waarbij ik eten pikte, zelfs nog voor mijn eetbuidrang, want in mijn jeugd had ik dat niet zoals ik dit later kreeg. Stoer van je dat je dit hier verteld. We zijn niet alleen en we zijn niet gek of abnormaal, we zijn geestelijk ziek, dat zie je niet maar daarmee is het er wel. En dat maakt ons geen mislukking. Het feit dat we het hier wel vertellen maakt ons eerlijk en oprecht, en mens, net als iedereen! xx
VerwijderenIk hoop dat het je vooral opgelucht heeft om het op te schrijven. Of van je af te schrijven. Ik heb er nooit over nagedacht. Maar ik begrijp het wel. En ik kan me voorstellen dat de schaamte na zo'n eetbui nog groter was. Wat moet dat moeilijk geweest zijn. Je doet het goed! Dikke knuffel!
BeantwoordenVerwijderenHoi Nicky, ja best wel, en ik zag hoe ziek het is om je zo te gedragen. Wanneer ik bij mijn gezonde verstand ben doe ik zulke dingen niet, maar wanneer ik in de greep ben van de eetbuidwang (of liever gezegd was) dan is er dus iets in mijn hoofd waardoor ik mijn normale gedrag volledig uitschakel. Hoe raar ik het ook vind. Het maakte me niet anders dan een alcoholist of drugsverslaafde. Dank voor je knuffel! xx
Verwijderen