beste collega's

Jullie vieren binnenkort een feestje en natuurlijk vragen jullie je dan af waar ik ben. Niet allemaal want een paar van jullie weten waarom ik er niet ben en de rest zal me niet missen. Ik snap wel dat sommigen van jullie verbaasd zijn dat ik niet meedoe met de festiviteiten. We vieren een lustrum en ik ben er er al vanaf het begin bij. Ik speelde zelfs een vrij grote rol bij de start. 

Toen ik begon waren er nog maar een paar maanden te gaan voordat de nieuwe opleidingen zouden beginnen. Er was geen lesmateriaal voor de beroepsvakken, dat moest allemaal nog ontwikkeld worden. Ook moesten we studenten werven want wat is een school zonder studenten? En we kwamen ook nog wat collega's te kort. Ons team was klein. Er was een administratrice, een examensecretaris, een teamleider en er waren zeven docenten waarvan ik er een was. De 'oude' opleidingen waren meegekomen van een andere school en liepen ten einde. Twee docenten waar ook meegekomen, zij waren de enigen met ervaring in het mbo onderwijs. 

Toen we in augustus startten was er een nieuwe groep eerste jaars, 32 in totaal. Voor de algemeen vormende vakken waren ze allemaal bij elkaar gezet ongeacht hun niveau of opleiding. Hun mentor was ik, hun docent Engels was ik, hun docent Nederlands was ik, hun docent burgerschap was ik, hun docent stagebegeleiding was ik. Daarnaast was ik de docent handel en economie van de helft van de groep. Ik gaf alle dagen les, gemiddeld zo'n 6 of 7 lesuren per dag. Ook was ik lessen aan het ontwikkelen en ging ik op stagebezoek. Ik maakte lange dagen. 

Ik had veel onderwijservaring opgedaan in het voortgezet onderwijs, maar het mbo was helemaal nieuw voor mij. Ik leerde snel en omdat we een klein team waren trok ik veel taken naar me toe. Taken die allemaal te maken hadden met de organisatie van het onderwijs. We hadden geen goede cijferregistratie, geen behoorlijke aanwezigheidsregistratie, een stagebestand ontbrak en voor een groot deel deden we maar wat.

Nu zijn we vele jaren verder en mijn rol is enorm veranderd, net als ons onderwijs. Ten goede gelukkig en dat is voor een groot deel te danken aan mijn inzet en kennis. Zeker in de beginjaren heb ik veel dingen geregeld en in gang gezet waar nu nog mee gewerkt wordt. Ik heb bij sollicitatiegesprekken  goede docenten weten te vinden, de meeste zijn er nu nog, en ook heb ik veel collega's, die net als ik geen mbo-ervaring hadden, wegwijs gemaakt in ons onderwijs.

En dan ben ik nu niet bij het feest. Het feest om te vieren dat we al 10 jaar bestaan en dat het goed gaat. We bestaan al langer maar door de pandemie moesten de festiviteiten uitgesteld worden. Tot nu. Ik heb lang getwijfeld of ik me zou aanmelden. Het is misschien 'not done' om weg te blijven. Er worden wellicht wat wenkbrauwen opgetrokken. Ik ben daar niet zo gevoelig voor. 

Ik ben na mijn burn-out, die meer dan een jaar heeft geduurd, inclusief re-integratie, mijn werk wat anders gaan zien. Dat heeft voor het grootste deel te maken met mijn ervaringen tijdens de burn-out. Een teamleider die weinig interesse toonde maar mij wel wist te vinden met werkgerelateerde vragen. Een arbeidsdeskundige-rapport waar ik weken door van slag was. Een HRM-medewerker én teamleider die tijdens een gesprek over dit arbeidsdeskundige-rapport allebei te kennen gaven het niet gelezen te hebben en daarom er weinig zinnigs over konden zeggen. Een coach-on-the-job die mij aangeboden werd maar toch weer niet omdat het wel erg duur was en het toch eigenlijk niet nodig was. En zo nog wat dingen die niet helemaal prettig zijn gegaan. Hierdoor heb ik besloten dat ik alleen nog mijn werk doe 0p school en alle andere 'gezellige' dingen, mits noodzakelijk voor mijn werk of onder werktijd, niet meer doe. Met collega's waarmee ik leuk en goed contact heb spreek ik in pauzes en heel soms maak ik daar een afspraak mee buiten schooltijd.

Daarnaast, en dat geef ik eerlijk toe, speelt mijn eetstoornis ook een rol bij mijn beslissing. Het evenement is na werktijd en er hoort eten bij. Ik ben er nog niet aan toe om met dit eten mee te doen, bang als ik ben dat de afwijkende eettijden en het afwijkende eten een eetbui tot gevolg hebben. Jullie weten niet dat ik al weken eetbuivrij ben en dat ik nog niet heel stevig in mijn eetbuivrije schoenen sta. Ik hoop dat ik na de zomervakantie daar wat meer in durf en dat ik op een open dag of bij een teamlunch wel mee kan doen en niet met mijn eigen bakjes hoef te slepen. Maar nu is het nog te vroeg.

Beste collega's, ik wens jullie een hele gezellige middag en avond, en maak je om mij geen zorgen, ik ga lekker sporten na werktijd en als jullie nog een laatste biertje, wijntje of glaasje sap naar binnen gieten lig ik al lekker in bed, zeer waarschijnlijk zonder eetbui want ik hoef die dag niet uit mijn comfortzone te gaan.

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 79

sportschool : loopband 0 minuten  -  fiets 0 minuten  -  0 krachtoefening gedaan

fietsen buiten: 1 uur en 30 minuten rondje door de polder met prachtige wolkenluchten!