Ik weet dat mensen in mijn omgeving vinden dat ik te dun ben. Ik probeer dan wel eens uit te leggen hoe dat in mijn hoofd werkt en dat ik dat zelf ook wel zie en voel, maar dat iets in mijn het heel eng vind om zwaarder te worden. Dat die angst irreëel is weet ik ook. Zo weet ik ook donders goed dat een stuk appeltaart bij de koffie of een broodje kroket en een patatje tussen de middag niet betekenen dat ik de volgende dag een kamerolifantje ben.
"Maar je hoeft toch niet bang te zijn, neem toch lekker, jij kan het hebben", en meer van zulke aanmoedigingen hoor ik vaak. Hoe leg je dan uit dat je dat niet makkelijk vindt, liever niet doet of niet kan op dat moment? En hoe leg ik dat uit aan mezelf en zorg ik er voor dat ik het wél neem, wél doe, wél kan? Waarom die angst, in gewicht toenemen is op dit moment juist goed voor me.
Ik vergelijk het wel met angst voor spinnen. Nu de herfst eraan komt komen er ook weer meer spinnen. Buiten zitten er al kruisspinnen in hun web tussen de planten. Nu nog klein, maar ze groeien gestaag. Ik ben bang voor spinnen, met name voor huisspinnen, vooral als ze hard lopen. Bij het zien van een spin verstijf ik van angst.. Is T. thuis dan hoort hij een brul en snelt (of sloft) te hulp. Maar als ik alleen thuis ben moet ik het zelf oplossen. Dat is eng, heel eng, maar moet wel gebeuren. Ik moet ook af en toe het dakterras op en dan tussen de webben door, ook dat vind ik niet fijn om te doen, maar ik doe het wel. Ik overwin op dat moment mijn angst.
Helaas is het niet zo dat ik op een ochtend wakker word en denk "fijn, het is bijna herfst en er zitten straks over lekker veel spinnen en daar ben ik niet meer bang voor!"
De spinnen op het balkon vind ik al minder eng dan vroeger, daar ben ik inmiddels wat meer aan gewend en kan ik zelfs wat langer naar kijken. Dit is zeer zeker niet het geval met huisspinnen, zeker niet wanneer ze groot zijn. Van de gedachte alleen al, terwijl ik dit schrijf, lopen de rillingen me over de rug. Toch doe ik wat ik moet doen als ik alleen thuis ben, ik dwing mezelf om de angst overboord te zetten en de spin te doden. Naar buiten zetten doe ik natuurlijk niet, maar ik pak de stofzuiger en zuig de spin op. Niet diervriendelijk, maar voor mij nu de enige optie.
Kan ik leren dat ik niet bang hoef te zijn om aan te komen? Dat het zelfs gezond zou zijn wanneer ik wat zwaarder werd? Zou het net zo werken als bij de angst voor spinnen. Gewoon de uitdaging aangaan? Steeds opnieuw over de angst heenstappen net zolang tot het minder eng is, gewoon geworden is?
Argumenteren en angst zetelen in een ander deel van de hersenen. Succes met het verbinden van die twee
BeantwoordenVerwijderenHoi Izerina, klopt, ik doe mijn best! Dank je wel voor je bemoedigende woorden!
VerwijderenIk heb vreselijk last van hoogtevrees. Vind het zo overdreven zo'n lichamelijke reactie soms als ik plotseling een diepte zie, als ik het zie aankomen is het wat minder.
BeantwoordenVerwijderenIn een vorige sportschool hing een beroemde foto van de bouw van het Empire State Building daar zie je bouwvakkers los over uitstekende balken lopen heeeel hoog boven de grond. Ondanks dat ik die vaak zag vermeed ik ernaar te kijken, elke keer die lichamelijke reactie.
Is zoiets te vergelijken met de angst om van een stukje gebak kilo's aan te komen?
Dag Lot, ja en nee. Beetje psychologie van de koude grond maar ik denk dat hoogtevrees een angst is die reëel is, je kan namelijk vallen. Je oerinstinct beschermt je daar tegen. Angst voor spinnen (zeker in Nederland) is dat niet, die beesten kunnen je geen kwaad doen. Misschien in een ander land wel, misschien was de vergelijking toch niet zo goed. Maar angst om dit te worden is geen zelfbescherming. Het is pure kul en gestuurd door mijn brein én door de huidige maatschappij waarin dik helaas nog steeds gelijk staat aan dingen als dom en lui. Het is ingewikkeld en blijft het, hoeveel ik er ook over lees en hoor en leer!
VerwijderenHet gekke is dat ik juist de neiging heb voorover te duiken ipv terug te deinzen als ik op tv een diepte zie, de lichamelijke reactie beschermt mu dus juist niet tegen vallen.
VerwijderenRaar fenomeen vind ik het.
Lot, dat is zeker raar! Het brein is een wonderlijk iets!
VerwijderenBang voor spinnen ben ik totaal niet. Ik vang ze en leer kleindochter Aaf dat ze niet gevaarlijk zijn. Zij is wel heel bang en durfde vorige week in mijn huis niet naar de wc omdat er een spin in het wasbakje zat. Dus dat heb ik snel opgelost. Ik hoop daarmee het goede voorbeeld te geven.
BeantwoordenVerwijderenIk ben net als jij ook bang om aan te komen. Mijn methode is om me niet meer te wegen, hoewel ik normaal gesproken vrijwel iedere dag op de weegschaal sta. Als ik anders dan normaal gegeten heb of als ik eetbuien heb gehad dan ga ik me niet meer wegen. Dat kan weken duren voordat ik dat weer doe. Het slaat nergens op, maar ik durf dan gewoon niet meer op de weegschaal te staan, bang voor confrontatie met een mogelijk hoger gewicht. Vandaag heb ik het weer gedurfd, en zie je wel: 900 gram zwaarder dan 5 dagen geleden! Nu zijn die 900 gram wel te verklaren. Omdat ik gisteren elders at en niet zelf gekookt voedsel at, heb ik nogal zout gegeten en ik houd gemakkelijk vocht vast en de vorige keer woog ik nadat ik gepoept had en nu had ik alleen geplast. Dat verklaart waarschijnlijk ongeveer die 900 gram.
En toch: ik at gisteren een handjevol chips, wat taart en een bonbon. Dus dan spookt er toch iets door mijn hoofd.....
Beste Aaf, ik ben jaloers op mensen die zelf spinnen vangen! Wat jij schrijft over de weegschaal herken ik heel goed én heb ik zelf ook! Ik weet na een eetbui of anders dan normaal eten dat er een hoger gewicht op de display komt en dat wil ik gewoon niet zien! Dan ga ik dus weer 'lijnen' om te zorgen dat er een acceptabel gewicht in het display verschijnt. En jij en ik weten dat 900 gram - zeker met onze lengte!- peanuts is! Een keer meer naar de wc en het is er weer af. Toch heeft dat rotgetal zo'n grote invloed op ons hele gedrag! Ik ben vandaag weer met mijn zogenaamde schone lei begonnen, nadat ik gisteravond teveel ijs heb gegeten, en 10 blokjes fudge ipv 1! Boehoe.... vind mezelf dan zo'n slappeling! Ben net terug van de sportschool waar ik een dan maar weer extra mijn best heb gedaan. Misschien vanmiddag nog even op fiets weg als het droog blijft. En zo houd ik de cirkel in stand.
VerwijderenHet lastige met dit soort dingen is dat je met je verstand dingen ook heus wel weet, maar dat het niet altijd zo simpel is. Het gevoel is ook een kwestie.
BeantwoordenVerwijderenHoi Nicole, ja als die hersens nu eens de overhand kregen en dat gevoel wat minder sterk aanwezig was....
VerwijderenHuisspinnen levend buiten zetten helpt ook niet; het zijn binnenspinnen dus die zoeken gewoon ergens een gaatje om weer lekker warm naar binnen te kruipen. Maar brrrr, de rillingen lopen mij hier ook over de rug, ik haat september (ook al is het mijn favoriete maand)!
BeantwoordenVerwijderenIk gebruik sinds enkele maanden de weegschaal niet meer. Dat getal maakte me altijd maar depressief, hoe goed ik de dag ook begon. Ge merkt ook wel aan uw kleren als je (veel) bijkomt, dus dat cijfertje moet mij niet in het gezicht komen slaan. Nee ik ben geen vriendjes met de weegschaal :-D
En het helpt wel. Ik probeer mijn lijf te accepteren zoals het nu is, ook al is dat "te dik". Al hoop ik dat ik op een dag weer 20kg minder weeg. Ja dat mannetje blijft op mijn schouder zitten en me aanspreken elke keer ik een zak chips opentrek bv, maar ik word er stilletjesaan beter in om het schuldgevoel te negeren of te minimaliseren...
En nog iets: ik vind dat andere mensen zich niet te moeien hebben hebben met wat jij wel of niet "kan hebben". Jij eet wat je wil eten, daar heeft een tafelgenoot niks over te zeggen. Het is misschien goedbedoeld, maar dat soort opmerkingen kunnen heel erg triggerend zijn voor iemand met een eetstoornis.
Hoi Leen, het zijn die huisspinnen die me de stuipen op het lijf jagen, dikke vette kruisspinnen buiten zitten gewoon in hun web op hun prooi te wachten, die rennen niet door de kamer!! Ik kan al van slag zijn als de weegschaal een paar ons meer aangeeft, en snap heel goed wat jij bedoelt. En als mijn kleding strakker zit dan anders stap ik er ook niet op. Ik ben nu al 5 jaar op dit gewicht, een enkele keer wat lichter of wat zwaarder, maar nooit meer dan een kilo de ene of andere kant op. Mijn man stap 2x per jaar op de weegschaal en is verder helemaal okay met zijn lijf. Als hij naar zijn zin te zwaar is stopt ie even met cola en chips... Wat anderen zeggen kan inderdaad heel triggerend zijn. Ik weet dat mensen met overgewicht vaak commentaar krijgen, worden uitgejouwd door vreemden en dat is heel erg vind ik. Als ik commentaar krijg vind ik het ook niet fijn, tenzij het liefdevol is zoals laatst een collega aan me vroeg of alles goed ging omdat hij vond dat ik 'weer een beetje aan de te dunne kant was'. Hij bedoelde het goed en weet dat ik worstel met mijn eetgedrag. Dan kan ik het wel hebben. Zelf maak ik nooit meer opmerkingen over andermans gewicht, dik of dun. Ik weet namelijk niet wat erachter zit.
Verwijderen