werken in Londen

Voor de afwisseling een stukje over vroeger, eind jaren 80, begin jaren 90. Ik heb het verhaal over mijn leven in Engeland nog niet afgemaakt. Dat ga ik nog wel een keer doen. De delen 1 tm 4 vind je hier: deel 1 deel 2 deel 3 deel 4.

Na mijn au-pair tijd in Londen, van juli 1986 tot juli 1987, kwam ik terug naar Nederland, ik woonde weer thuis en na de zomer ging ik weer naar school. Ik volgde een eenjarige directiesecretaresse-opleiding aan een meao. Ik moest er ver voor reizen maar ik vond het wel leuk om te doen en bovenal erg nuttig want ik had een plan. Ik leerde zakelijk corresponderen en steno in vier talen en ook nog blind typen. Wat ik verder leerde kan ik me niet meer herinneren. 

Fastforward naar juli 1988. Ik had dus een plan en dat was om zo snel mogelijk weer terug te gaan naar Londen. Ik was er nog niet klaar, wilde er wonen en werken. Ik gaf mezelf twee maanden om werk te vinden. Woonruimte zou ik daarna zoeken, ik mocht voorlopig bij mijn au-pair familie logeren, in mijn oude kamer want de au-pair van dat jaar stond op het punt te vertrekken en de nieuwe zou pas na de zomer komen. 

Ik schreef me in bij een aantal uitzendbureaus en na een week of twee werd ik al gebeld met een aanbod. Het werk stelde niet veel voor. Wat ik precies moest doen weet ik nu ook niet meer, wat ik nog wel weet is dat ik daar voor het eerst met een faxmachine in aanraking kwam. Dit baantje duurde een week. Daarna kon ik aan de slag als receptioniste bij een grote bank in the City. Ik beantwoordde de telefoon en verbond mensen door. De andere dames achter de receptiebalie waren al wat ouder en meer ervaren maar weinig behulpzaam. Na een paar uur stuntelen achter de telefooncentrale werd ik eropuit gestuurd om boodschappen te doen en mocht ik achter de schermen kopieerwerk doen.  Ik vond het prima want ik wilde geld verdienen.

In de tijd dat ik in Londen woonde werden er bij alle stations tijdschriften uitgedeeld met daarin bijna alleen maar vacatures. Ik reageerde op een aantal advertenties door een nette brief te schrijven en mijn cv, een half A4-tje, mee te sturen. Ik begrijp nog steeds niet hoe het kon, maar na twee of drie brieven ontving ik een uitnodiging voor een gesprek. Het gesprek ging goed, ik kreeg meteen een rondleiding en maakte kennis met de andere secretaresses. Toen ik thuis kwam was er al gebeld dat de baan van mij was.

Ik ging werken bij The Cable Authority, een organisatie met destijds 12 medewerkers. Mijn eerste salarisstrookje heb ik nog, ik verdiende hier een enorm bedrag in vergelijking met wat ik in Nederland verdiend zou hebben, namelijk 850 Britse Ponden, omgerekend naar guldens destijds x5 als ik me niet vergis. Ik heb hier een fantastisch leuke tijd gehad, heb heel veel geleerd, veel mensen leren kennen en zelfs wat beroemdheden ontmoet. Met twee collega's ben ik nog steeds goed bevriend en (behalve tijdens corona) ontmoeten we elkaar nog bijna jaarlijks!

Toen we in 1991 werden samengevoegd met The Independent Television Commission verhuisden we van een kantoor achter Victoria Station naar een oud pand op de Brompton Road. Mensen die weleens in Londen zijn geweest zeggen dan meteen: Harrod's! Ja, ons kantoor was tegenover dit wereldberoemde warenhuis. Ik was er natuurlijk wel eens eerder geweest, een keer met mijn ouders toen die mij in mijn au-pair jaar kwamen bezoeken en ook een paar keer met vriendinnen uit Nederland die kwamen logeren. Ik vond winkelen en windowshopping destijds nog leuk en in Harrod's  was dat helemaal leuk vanwege het winkelende publiek. Naast toeristen kwamen ook de rijken der aarde en the rich and famous hier hun boodschappen doen. Toen Sarah Fergusson (die van Prince Andrew) nieuwe onderbroeken nodig had werd de straat voor Harrod's afgezet en was de lingerie-afdeling voor  een paar uur gesloten. Het enige wat ik daar ooit kocht was af en toe een lekker broodje uit de Food Halls. Verder was alles er erg duur.

Mijn 21e verjaardag vierde ik in Engeland. Ik wist toen niet dat dit ook op het werk groots gevierd diende te worden. Toen ik die ochtend op kantoor kwam waren mijn bureau en stoel versierd en er lag een stapel cadeaus op me te wachten. Ik weet nog precies hoe de leren tas die ik kreeg eruit zag, ik heb 'm dan ook jaren gebruikt! 

Terwijl ik dit verhaal aan het schrijven ben komen er steeds meer herinneringen boven. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik bijna altijd leuke banen heb (gehad). Als ik ze in een rangorde zou moeten zetten dan staan deze baan, mijn baan bij Unilever en mijn eerste baan in het onderwijs met z'n drieën bovenaan!

dagen aaneengesloten eetbuivrij: 50