Vaak heeft iemand met een eetstoornis ook andere stoornissen of aandoeningen, bijvoorbeeld een angststoornis, een vorm van autisme of een dwangstoornis. Maar deze blog gaat niet over deze zogeheten comorbiditeit. In deze blog wil ik het hebben over partners, familie, vrienden en collega's. Als je een eetstoornis hebt is het namelijk ook iets waar je anderen bij betrekt, mee belast of simpelweg over informeert. En hoe reageren die anderen hier op en hoe gaan zij hier mee om?
Lang heb ik het volledig geheim gehouden, dat kwam ook omdat ik het zelf niet onder ogen wilde zien. Mijn partner is vanaf het begin betrokken geweest, weet ook van de therapieën die ik heb gevolgd. We praten er niet vaak over want het speelt geen hele grote rol in ons dagelijkse leven. Op vakantie is het weleens lastig, maar T. is erg makkelijk en trekt zich bovendien niet zoveel van mijn eetprobleem aan. Dat is ook fijn voor mij want daardoor kan ik er ook een stuk relaxter mee omgaan. Ook zorgt hij ervoor dat ik naar mezelf kijk en de situatie op dat moment kan relativeren.
Maar hoe vertel je dit als volwassen vrouw aan je vader? En wanneer wordt het tijd om je vriendenkring en collega's te informeren?
Toen ik mijn vader informeerde realiseerde ik me dat het voor hem onbekend terrein is. Mijn moeder was wel eeuwig aan het lijnen, maar had geen eetstoornis. Toen zij op haar 39e borstkanker kreeg en door chemotherapie en bestralen vaak geen trek meer had viel ze zonder moeite af. Ze is elf jaar af en aan ziek geweest en ook dikker (door Prednison) en dunner (door de chemo). Toen ze overleed was ze erg mager maar was ze al lang niet meer aan het lijnen.
Ik heb mijn vader zo goed mogelijk uitgelegd wat ik moeilijk vind met eten zonder in teveel detail te treden. Het voornaamste is dat hij zich geen zorgen om me maakt. Wanneer we uit eten gaan met elkaar eten we ergens waar het voor mij ook goed mogelijk is om iets lekkers te kiezen. De Chinees, maar ook een Grieks of Indisch restaurant met vegetarische gerechten. Ik kan me bij dat soort gelegenheden ook redelijk goed aanpassen aan de situatie, zeker als ik vooraf de kaart kan zien.
In onze vriendenkring weet niet iedereen het, maar mijn vriendinnen weten het wel. Dat was ook niet altijd zo en zorgde bij mij soms voor stress. Dan had ik bijvoorbeeld een lunchafspraak buiten de deur maar op de avond ervoor een eetbui. Dan moest ik de lunch afzeggen omdat ik na een eetbui altijd weer met een schone lei wilde beginnen. Een lunch buiten de deur paste daar dan niet bij en zou zorgen voor nog een eetbuidag. Ik sprak met mijn vriendinnen af dat ik daar vanaf dan eerlijk over zou zijn. Tegenwoordig hoef ik niet meer te liegen én niet meer af te zeggen omdat ik nu geen eetbuien meer heb.
Ik ben inmiddels bijna 12,5 jaar in dienst bij mijn huidige werkgever. De eerste jaren hield ik mijn eetstoornis geheim en was het voor mij op mijn werk erg lastig omgaan met mijn eetstoornis. Niet op normale schooldagen maar wel bij open dagen, ouderavonden, voorlichtingsmiddagen, afscheidsdineetjes en studiemiddaglunches. Altijd mijn eigen eten mee of een smoes bedenken waarom ik net bij dat ene etentje niet aanwezig kon zijn.
Toen ik er wat langer werkte en een wat hechtere band kreeg met een paar collega's heb ik hen verteld dat ik eetproblemen heb. De meeste mensen reageerden daar heel goed op en sommigen hadden al een vermoeden. Deze openheid gaf mij de ruimte om meer mezelf te zijn. Ik kan nu eerlijk zeggen waarom ik aan bepaalde dingen niet mee doe, of eten afslaan wanneer het wordt aangeboden. En mensen vragen dan niet waarom en komen ook niet met alternatieven.
Ik wil niet anders zijn en ik wil natuurlijk ook weer mee doen met alle gezelligheid die op het werk wordt georganiseerd. Voor nu ben ik daar nog niet aan toe, maar ik weet dat ik daar ook een keer doorheen moet. Ik stopte met eetbuien door te stoppen met eetbuien, zo moet ik ook meedoen met gezelligheidseten door mee te doen met gezelligheidseten.
dagen aaneengesloten eetbuivrij: 69
sportschool : loopband 30 minuten - fiets 25 minuten - 3 krachtoefening gedaan
fietsen buiten: 30 min van hot naar her en de markt en terug
misschien een idee om het volgende schooljaar daarmee te beginnen? dan ben je weer een paar maanden verder en zijn de eetbuien al heel lang weg en ga je wat anders proberen, o.a. gezelligheidseten (en een broodje kroket).
BeantwoordenVerwijderenDe lange ziekte van je moeder zal voor jou ook niet makkelijk geweest zijn
Goedemorgen Berber, dat is een goed idee, ik houd dat even in mijn achterhoofd. Heb ik nog wat tijd om aan het idee te wennen en om langer eetbui vrij te zijn. Klopt, 11 jaar is mijn moeder ziek geweest, ik was voor een deel van de tijd in Engeland, maar we hadden veel contact per post en telefoon, en we zagen elkaar een paar keer per jaar. Het laatste jaar dat zij ziek was woonde ik weer in Nederland en zag ik haar vaker.
VerwijderenNooit heb ik het iemand verteld, mijn boulimia in mijn jongere jaren. Ook nadien niet. Nu zijn mijn ouders er niet meer. Ze hebben het nooit geweten.
BeantwoordenVerwijderenGoedemorgen Anoniem, dat is een keuze en ik kan die keuze heel goed begrijpen. Ik heb nog nooit iemand verteld wat een eetbui precies inhoudt, behalve hier op het internet in mijn blogs en lang geleden aan mijn psycholoog. Schaamte speelt een grote rol natuurlijk. Daarnaast wil je je ouders ook niet ongerust maken denk ik. Ik hoop voor jou dat het nu wel beter gaat/over is.
VerwijderenWat goed dat T. er relaxt mee omgaat. En dat het geen rol in jullie relatie speelt. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om je omgeving erover te vertellen. Maar het klinkt alsof daar goed op gereageerd is.
BeantwoordenVerwijderenHelemaal iets anders, maar ik heb jarenlang verzwegen dat ik (een lichte vorm van) ME heb. Terwijl dat wel invloed had op mijn beslissingen wel of niet mee te doen aan activiteiten. Er was en is nog steeds veel onbegrip, wat de drempel voor mij erg hoog maakt om erover te praten. Laatst wel weer een nare reactie gehad, toen ik er wel wat over vertelde. Moeilijk is dat.
Hoi Judy, T. gaat met veel dingen heel ontspannen om, hij laat zich niet gek maken, door niemand. Voor mij is dat fijn, want ik ben een stresskip en door zijn nuchtere kijk op dingen kan ik ook makkelijker dingen laten gaan. Goh... zoiets is erg naar, vooral omdat ME nog zo'n onbekende en daardoor onbegrepen aandoening is. En dat mensen naar reageren is helemaal vervelend, dan kijk je in het vervolg wel extra uit. Komt het dan omdat mensen denken dat je overdrijft of je aanstelt? Dat heb ik met eten ook wel gehad. Dan krijg je allerlei adviezen die echt nergens op slaan, of ze kennen iemand die dit of dat deed en toen was het over!! Ja hoor.. tuurlijk!! 😣
VerwijderenFijn dat je jezelf inmiddels zo veilig kan voelen bij collega's e.d. dat je dit aan durft te geven. Je weet maar nooit hoe iemand reageert. Ik heb geen eetstoornis (wel eetbuien af en toe, maar het blijft binnen de perken qua dwangmatige gedachtes daarover) maar vind wat je schrijft over open dagen etc. heel herkenbaar. Op mijn werk zijn er elke dag bij de lunch gratis broodjes. Hartstikke fijn als je ook de hand op de knip moet houden. Maar vaak toch net op een moment dat ik nog geen honger heb, en geen echt gezonde opties. Maar zo handig, en als het er dan toch staat.... Dus dan negeer je het natuurlijke ritme, en toch maar weer die voorgesmeerde witte bol met kaas of kroket. Ook tijdens vergaderingen staat er altijd een schaal met koekjes klaar. Plus de drop/snoep pot bij de balie. Daar mee omgaan is echt iets wat ik heb moeten leren. Al maakt het thuiswerken tegenwoordig het ook een stuk makkelijker. Tijdens zo'n open dag vlieg je waarschijnlijk ook van hot naar her, dus extra stress waardoor je dan nog gevoeliger bent voor negatieve prikkels. Knap van je dat je dan durft aan te geven dat je bewust andere keuzes maakt. :)
BeantwoordenVerwijderen-JennyL
Hoi JennyL, wat herkenbaar al dat eten dat overal staat. Eigenlijk is het voor niemand goed. Ik zag ooit eens een televisieprogramma op de BBC waarin - met geheime camera - werd gefilm hoeveel mensen de hele dag door snaaien op een kantoor waar overal lekkers stond. Het is voor iedereen moeilijk om niet te nemen. Alle dingen die niet volgens mijn eetregels en eettijden gaan vind ik erg moeilijk en op open dagen is het inderdaad een gekkenhuis en dan is er ook nog eten waar ik niet zo van houd (afhaaleten van de Chinees in grote warmhoudbakken waar iedereen dan uit staat te scheppen...brrrr). Sowieso vind ik eten wat overal voor het pakken ligt, waar dan ook erg lastig. Ik ben toevallig een blog over dit onderwerp aan het schrijven. Het is nog niet af maar wel bijna. Dank je voor je reactie, dit geeft voor mij aan dat ik niet de enige ben die dit soort dingen moeilijk vind, en dat helpt mij dan weer! x
VerwijderenMooie en uitgebreide reacties heb je alweer.
BeantwoordenVerwijderenDat er tegenwoordig zo vaak overal eten wordt aangeboden of te koop is verbaast me vooral zeker omdat er de laatste jaren meer aandacht voor gezondere voeding en vooral gezonder gedrag in de belangstelling is.
Vroeger had ik er ook wel eens moeite mee om niet echt teveel te eten als er wat stond. Bij bedrijf waar ik werkte werd veel gereisd en vaak namen ze dan iets uit die landen mee wat op de balie werd gezet. Vaak heel lekker en bijna altijd zoet. Maar ook paar x gedroogd vlees, biltong uit Zuid Afrika en iets dergelijks uit Finland, dat vond ik heerlijk, lekker taai en lang op kauwen.
Na een lange periode koolhydraat eten ben ik steeds minder hongerig en maak goed keuzes, en nooit meer en ... en ... en. Bij sommige dingen geef ik er een cijfer an, een 7 niet nemen, 9 is nog even twijfelen bijvoorbeeld.,
Hoi Lot, zeker en ik vind dat erg leuk en ik vind het ook leuk om dan zelf daar weer op te reageren. De voedingsmiddelenindustrie heeft een hele grote invloed, net als fastfoodketens. En zij zeggen natuurlijk dat iedereen vrij moet zijn in de keuzes die men maakt mbt voeding. Ja, mooi verhaal, maar als mensen niet genoeg informatie krijgen/begrijpen dan is het natuurlijk lastig om de juiste keuzes te maken.
VerwijderenCollega's nemen bij ons ook wel eens iets mee na een vakantie of schoolreis naar het buitenland, dat proef ik meestal ook wel. Van dat taaie vlees heb ik nog nooit gegeten, wel eens van gehoord. Of is het een soort beef jerky (uit Amerika) want dat heb ik wel eens op. Dat systeem van een cijfer geven bevalt me wel. Ik ga dat overnemen van je! Ik zeg nu altijd 'is het de moeite van het dik worden waard? Soms wel, soms niet!
Vergat nog te vragen wat je zelf prettig vind als mensen je vragen als je het zelf aankaart en wat je juist niet wil dat ze zeggen
BeantwoordenVerwijderenHoi Lot, als ik er zelf over begin mag iedereen me alles vragen en geef ik eerlijk antwoord, ik vind het juist wel fijn wanneer mensen goed geïnformeerd zijn, dat is beter dan wanneer ze het zelf invullen. Ik zeg (zei) bijvoorbeeld wel altijd dat mijn vorm van boulimia niet met overgeven is (was) maar met compenseren door bewegen. Ik wilde niet gezien worden als die vrouw met haar hoofd in de wcpot!
VerwijderenWat fijn,dat je man zo nuchter reageert. Weet hij ook van je 69 dagen?
BeantwoordenVerwijderenHoi Anoniem, nee, dat heb ik hem (nog) niet verteld. Dat ben ik van plan als ik er een jaar mee klaar ben. Hij weet niet met welke frequentie ik eetbuien had en ik wil eerst nog wat meer dingen aanpakken.... en dan verwacht ik ook dat hij het wel merkt. De vakanties gaan al beter dan voorgaande jaren, dat was echt stressen voor mij, met huilbuien erbij als we in de supermarkt liepen om het eten voor de week te kopen. Is nog wel een blogverhaal waard!
Verwijderen