Veel mensen denken nog steeds dat eetstoornissen uitsluitend voorkomen bij jonge meisjes. Dat zij deze ziekte krijgen omdat ze mooi slank willen zijn, of aandacht willen vragen. Dat ook jongens en vrouwen en mannen van alle leeftijden hier aan kunnen lijden is minder bekend. Iemand heeft geen eetstoornis om mooi slank te zijn of om aandacht te vragen. Het is een ziekte die maar moeilijk te genezen is. Als je er vroeg bij bent is de kans op genezing veel groter dan wanneer je er al lang last van hebt.
De groep senioren met een eetstoornis is misschien niet zo groot als de groep jongeren, maar zeker weten doe ik het niet. Als mensen deze stoornis dan niet ontwikkelen omdat ze dun willen zijn, of aandacht willen, waarom krijgen sommigen dan wel en anderen geen eetstoornis? Ik weet het niet, ik ken alleen mijn eigen verhaal.
Lange tijd was ik me er niet van bewust dat ik een eetstoornis had. Ik was een jaar of 34 en gestopt met roken. Ik ging anders eten omdat ik niet, zoals zoveel mensen, wilde aankomen in gewicht. Ik schreef me in bij een sportschool en ging ik twee tot drie keer per week sporten.
Er is geen exact moment aan te wijzen waarop mijn poging om gezonder te leven is omgeslagen naar obsessief en dwangmatig gedrag. Het is er ingeslopen. En omdat het zo ontzettend ongemerkt gaat neemt de eetstoornis beetje bij beetje toe. Ik ging vaker sporten en meer voedsel en voedselgroepen uit mijn menu schrappen. Ik kocht een goede fiets en in plaats van met de auto te gaan ging ik op de fiets naar mijn werk. Ik viel af maar had nog steeds een heel gezond gewicht. Ik voelde me fit, sterk en gezond. En ik kreeg complimenten.
Ik wist nauwelijks iets over eetstoornissen, had er wel eens over gehoord en gelezen en was een beetje bekend met de termen anorexia en boulimia. Toen ik me meer ging verdiepen in gezond eten kwam ik ook steeds wat meer te weten over eetstoornissen. In de afgelopen jaren is het aantal bronnen op internet enorm groot geworden en kwam ik daardoor ook veel vaker informatie tegen en kon ik meer vinden wanneer ik op zoek was.
Hoe meer ik zocht en vond hoe meer ik me realiseerde dat ik een eetstoornis had. Ik heb toen niet meteen hulp gezocht, ik heb ook niet meteen met T. erover gesproken. Ik heb heel lang rond gelopen met het idee dat ik het zelf wel kon oplossen want zo erg was het allemaal niet.
Maar zo erg was het wél. Ik kon op een gegeven moment mijn kop niet meer in het zand steken en via het Internet vond ik een online-therapie bij een organisatie die zich specialiseerde in eetstoornissen. Destijds nog niet zo heel erg gangbaar maar het leek mij ideaal. Ik meldde me aan en kreeg een uitnodiging voor een kennismakingsgesprek. Dit was niet online maar hiervoor ging ik naar het kantoor van de organisatie. De verdere contacten liepen via de mail, want Teams meetings en Zoom waren er toen nog niet.
Ik heb erg veel geleerd van deze eerste therapie maar het loste mijn probleem niet op. Andere therapieën volgden en hielpen niet echt, of echt niet. Al die tijd hield ik mijn probleem verborgen voor anderen. Ik was bezig met mijn gezondheid en mijn omgeving vond het knap dat ik zoveel wilskracht had en zo goed bezig was. Op verjaardagen bij vrienden en op school hoorde ik heel vaak "Joh, neem nou wat, jij kan het hebben". Inmiddels wilde ik wel wat nemen maar was de eetstoornis al zo sterk aanwezig dat ik dat niet meer kon.
Wanneer de eetbuien begonnen zijn weet ik niet meer. Ik kan me nog wel bepaalde eetbuisituaties herinneren van ruim 15 jaar geleden. Ze vonden toen minder frequent plaats, waarschijnlijk omdat ik toen ook minder restrictief at en zwaarder was, waardoor het reptielenbrein minder in actie hoefde te komen.
Ik heb in mijn leven een aantal zeer vervelende, zelfs traumatische, dingen meegemaakt. Toch ben ik er van overtuigd dat de eetstoornis geen gevolg is van deze gebeurtenissen in mijn leven. Ik had mijn leven juist net weer op de rails toen ik aan mijn gezonde leefstijl ging werken. Dat dit zou uitmonden in een ongezonde leefstijl had ik nooit bedacht. Nu, zo'n 20 jaar later, is het tijd om opnieuw aan een gezonde leefstijl te werken.
dagen aaneengesloten eetbuivrij: 67
sportschool : loopband 30 minuten - fiets 25 minuten - 1 krachtoefening gedaan
fietsen buiten: 15 min
Eigenlijk maakte ik een beetje het tegenovergestelde mee: vroeger werd vaak gedacht dat ik anorexia had. Op mijn dieptepunt woog ik nog maar 42 kg bij een lengte van 1,61 m. Zelf wist ik dat ik geen anorexia had, maar soms lukt eten me stomweg niet mede door de Ziekte van Crohn die ik heb. En toen stopte ik met roken. Al snel was er 10 kg bij. Ik kreeg heel veel complimenten en ik was zelf ook heel erg blij dat ik aankwam.
BeantwoordenVerwijderenOf bij ouderen eetstoornissen voorkomen, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat onder ouderen ondervoeding vaak voorkomt. Vaak krijgen ze te weinig goede voedingsstoffen binnen. Gelukkig zijn daar wel allerlei drankjes voor om de tekorten aan te vullen.
Hoi Mevrouw W., over die ziekte heb ik wel eens wat gehoord, en ik heb studenten gehad met die ziekte, die waren inderdaad heel slank. Ondervoeding komt veel voor, maar dat is toch anders dan een eetstoornis. Die zit echt tussen de oren en is een psychische aandoening. Ouderen hebben vaak minder eetlust doordat ze ook minder energie gebruiken. Misschien ook minder smaak? Dat zou ik niet weten. Er zijn volgens mij zelfs baksteentjes, gebakjes met extra eiwitten etc. Daar heb ik wel eens wat over gelezen.
VerwijderenOok door medicatie of een ziekte kan de smaak veranderen of verdwijnen. En als niks meer smaakt ga je automatisch ook minder eten. Die gebakjes bestaan inderdaad ook, mijn moeder heeft die ook gehad, maar hoe klein die gebakjes ook zijn, ze zat er erg vol door. Nutridrink gaat beter.
VerwijderenOp mijn werk hebben we ook met ouderen met psychische klachten te maken en daar zie je ook wel eetgedrag bij dat afwijkend is of die lege verpakkingen van koekjes en snoepjes verstoppen. Maar of dat dan ook echt om eetstoornissen gaat, weet ik niet. Het is ook niet aan mij om me daar mee bezig te houden, daar zijn weer andere professionals voor.
Ik ben totaal onbekend met hoe ouderen met eten omgaan en misschien ook wel stiekem eten. Mijn vader is weliswaar bijna 80 maar eet nog gezond en genoeg. Zijn partner ook, die is zelfs te zwaar. Beiden zijn nog heel actief en voor nu maak ik me om geen van beiden zorgen. Gelukkig zijn er bij jou op het werk professionals die zich met het eten bezighouden. Ik neem aan dat er ook een diëtist is?
VerwijderenNee, inpandig is er geen diëtist. Het is vaak de behandelend arts of huisarts die verdere actie onderneemt.
VerwijderenIk zou denken dat een speciale geriater arts dat zou doen. Huisartsen weten echt heel weinig van eetstoornissen trouwens en hebben vaak niet door dat een patiënt echt ziek is. Ik moest het nog steeds benadrukken want door mijn leeftijd en gezonde uiterlijk hebben ze in mijn huisartsenpraktijk echt het idee dat het wel meevalt en dat een eetbui een keertje teveel eten is.
VerwijderenMijn huisarts was ook van mening dat eetstoornissen op latere leeftijd niet meer spelen. Zeker niet als je kinderen hebt gekregen en die succesvol borstvoeding hebt gegeven. Ik denk dat ze hierin toch wat achterliep, en weinig kennis had over terugvallen i.g.v. 'life events' Verder was het een heel goede huisarts. Helaas met pensioen. Groet, Ine
VerwijderenIk denk dat er vroeger nog zo ontzettend weinig bekend was!
VerwijderenZou de vele aandacht voor gezond leven,gezonde voeding en voldoende bewegen mensen die gevoelig zijn voor het ontwikkelen van een eetstoornis ook niet een duwtje in de verkeerde richting kunnen geven?
BeantwoordenVerwijderenHoi Izerina, misschien wel, maar in mijn geval was ik voorheen nooit bezig met gezond eten en bewegen. Ik bewoog veel, maar ik at ook alles waar ik trek in had en lette niet op groente, fruit etc. 35 Jaar geleden was er minder aandacht dan nu, ik denk zeker dat het nu wel meespeelt. Net als alle mooie foto's op social media. Het is niet de oorzaak, maar legt de druk op veel jonge mensen en speelt zeker mee.
VerwijderenNog een aanvulling en vers van de pers: Ik hoor net op radio 1 dat het aantal mensen na de coronapandemie het aantal mensen met een eetstoornis is verdubbeld. Als gevolg van een vervelende gebeurtenis, in dit geval corona!
VerwijderenIk vind het wel ironisch dat je poging om gezond te leven omslaat in een eetstoornis. Want overal wordt gezond leven toch gepromoot. Hoe kan die stoornis er dan in sluipen, vraag ik me af.
BeantwoordenVerwijderenHoi Judy, Izerina vroeg of het misschien een duwtje in de verkeerde richting geeft als je toch al gevoelig bent. Misschien ook als je perfectionistisch bent en onzeker. Zo iets van: kijk mij dit eens goed kunnen, weer een kilo eraf!! En daar dan zelfvertrouwen van krijgen. En als je alles heel goed wil doen sla je ook weleens door. Ik wel in ieder geval. Misschien een verklaring?
VerwijderenIk denk dat perfectionisme zeker meespeelt al denk ik dat controle hebben een nog grotere factor is. Als men de controle loslaat wat gebeurt er dan? Is dan het dikker worden de grootse angst, dat denk ik niet eens ik denk dat het eerder een gevoel is van gefaald hebben.
VerwijderenRia
Klopt Ria, het gevoel iets niet goed gedaan te hebben vind ik vreselijk!! Ik ben ook een hele goede werknemer daardoor, ik loop nooit de kantjes er vanaf, dat zou ik niet durven en ook niet kunnen. Het is bij de eetstoornis alleen nu zo dat ik geen controle heb, de controle heeft mij!
VerwijderenIs orthorexia al eens genoemd of heb je daar zelf al aan gedacht?
BeantwoordenVerwijderenHoi Lot, orthorexia is nog geen officiële eetstoornis (dwz niet opgenomen in de DSM-5) maar ik heb daar zeker ook last van, daarom was mijn diagnose ooit een eetstoornis NAO, oftewel een combinatie van elementen van verschillende eetstoornissen. Met andere woorden een zooitje in het hoofd en het gedrag rondom eten!
VerwijderenGoedemorgen allemaal,
BeantwoordenVerwijderenIk durf natuurlijk nauwelijks te reageren, aangezien ik bekend sta als bijzonder hufterig en bot (dit is een grapje!!), maar toch een poging: dit blogje stelt mij enigzins gerust ten aanzien van jouw gezondheidstoestand, omdat ik er in lees dat je inderdaad zelf beseft dat verandering nodig is en dat je eigenlijk een beetje ziek bent.
Komt goed!
Marijke.
Ps. Is het moment misschien gekomen, dat je er met je partner over durft te praten?
Hoi Marijke, allereerst 'no hard feelings' hoor van mij uit! En hufterig en bot heb ik je niet genoemd, maar ik had wel kritiek. Goed dat je toch weer reageert. Ik weet dat ik een psychische aandoening heb, heb het ook niet zelf bedacht maar diverse keren de diagnose van professionals gekregen. Alleen de hulp die zij mij boden werkte niet, vandaar dat ik zelf aan de slag ging. Dit blog is een van de manieren voor mij om meer inzicht te krijgen in wat ik doe en waarom. Bovendien is het ook een soort stok achter de deur, ik voel me (een beetje) verplicht naar mijn lezers om mijn best te blijven doen. Partner weet wel veel, maar niet alles, en voor nu is dat prima. Hij ziet me iedere dag en weet bijvoorbeeld hoe ik vast zit in de routines met tijden, bestek etc. We lachen er soms om en als het te gek wordt dan steekt hij er een stokje voor!
VerwijderenGoed om te horen
VerwijderenIk weet heel goed hoe mijn eetstoornis begon. Ik was altijd druk in de weer, op mijn werk, thuis en vrije tijd. ik was zo mager als een brandhout. Totdat ik ernstige depressies en een burn-out kreeg. Ik was te moe om te bewegen. Voedsel gaf me een klein beetje troost. Door allerlei onderzoeken bleek dat ik ook nog 3een erfelijke aanleg heb om dik te worden, met alle gevolgen van dien. Ook medicatie bleek een hele grote boosdoener. En toen ik eenmaal dik was, kon het me een tijd lang niks schelen wat ik (vr)at.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig zijn de moeilijke jaren voorbij. En is mijn eetpatroon redelijk normaal. Ook heb ik een maagverkleining gehad en voel me energieker en gezonder dan afgelopen 20 jaar, zowel lichamelijk als psychisch.
Ik wens iedereen die last heeft van een eetstoornis heel veel sterkte toe.
Want een eetstoornis = lijden.
Beste Anoniem, dank je wel voor je reactie. Een mooi figuur heeft niet(s) met een eetstoornis te maken, in jouw geval is duidelijk dat andere dingen wel een rol speelden. Ik ben blij te lezen dat je deze moeilijke tijd achter je hebt gelaten. Ik heb het idee dat het na zo'n lange tijd altijd een beetje bij je blijft en dat je dus altijd voorzichtig moet zijn voor terugval. Deel jij die mening? Is dat ook jouw ervaring?
VerwijderenHoewel ik zelf geen ervaring heb, weet ik wel vanuit mijn werk (doktersassistente) en documentaires die ik gezien heb dat een eetstoornis echt enorm moeilijk is om goed te behandelen. Volgens mij is het vooral een stukje controle waardoor mensen in een eetstoornis terechtkomen, maar uiteindelijk raak je inderdaad volgens mij alleen maar de controle helemaal kwijt.
BeantwoordenVerwijderenHet is in ieder geval enorm heftig en ik vind het oprecht heel erg goed en knap van je dat je bezig bent om een andere weg in te slaan. Heel veel succes hiermee! X
Hoi Zo simpel is dan geluk, klopt, je bent zelf de grip op veel eetgerelateerde dingen kwijt en dat lijkt dan op controle maar is het niet. Zie jij ook ouderen met een eetstoornis bij de huisarts of zijn het inderdaad veel jonge mensen? Dank je wel voor je compliment en aanmoediging!
VerwijderenZeker zie ik ook oudere mensen met een eetstoornis, maar het komt wel echt meer bij jonge meiden voor.
VerwijderenMisschien schamen ouderen zich, en denken ze dat ze oud en wijs genoeg zouden moeten zijn om niet aan dit soort flauwekul te doen. Ik vond het ook erg raar van mezelf in eerste instantie, tot ik me realiseerde dat het ook bij vrouwen van mijn leeftijd en ouder vaker voorkomt. Jonge meiden wonen thuis en daardoor valt het misschien ook meer op omdat ouders het in de gaten hebben. Bij ouderen is er soms niemand die op ze let!
Verwijderen"Ik heb het idee dat het na zo'n lange tijd altijd een beetje bij je blijft en dat je dus altijd voorzichtig moet zijn voor terugval". Ja,dat klopt voor mij. Ik had een eetstoornis en ik ben eraf gekomen, zo'n 9 jaar geleden.(helpende gedachten: ik wil dit niet enzo).
BeantwoordenVerwijderenMaar toch: er zijn toch mensen die gestopt bij eetbuien en bij wie makkelijk was zonder last voor eetbuien. Ikzelf denk dat een verslaving nooit overgaat, de roep is heel veel minder aanwezig tot nihil). Succes!
Hoi Anoniem, ik denk ook dat het een gevoelige plek blijft, maar dat de roep inderdaad steeds minder wordt. Dank je!
Verwijderen