De Gezondheidsraad heeft vorig jaar een advies uitgebracht waarin een landelijke aanpak voor eetstoornissen wordt geadviseerd. Lees hier het advies Gezondheidsraad.
Ik heb het helemaal gelezen en ben er blij mee. Blij omdat ik lees dat er veel meer moet worden gedaan op jonge leeftijd voor jongens en meisjes met eetstoornisproblematiek. Hoe eerder er wordt ingegrepen, hoe groter de kans op herstel.
Ook lees ik dat er een gebrek is aan kennis in de samenleving, bij ouders en bij (zorg)professionals. Ik weet niet hoe het hier is wanneer je een opleiding tot arts/huisarts volgt, maar ik heb gelezen in The Guardian dat in het Verenigd Koningrijk bij een opleiding tot General Practioner (huisarts) er slechts een paar uur aan dit onderwerp wordt besteed. Ik hoop dat het hier meer is, maar het zal vast nog niet genoeg zijn anders zou er meer kennis zijn bij (zorg)professionals.
Ik merk zelf natuurlijk ook dat er nog maar weinig bekend is over eetstoornissen in de samenleving. Bijna iedereen heeft wel gehoord over anorexia en boulimia, maar veel verder dan wat basale kennis is er niet. De blogs over mijn eetstoornis roepen veel reacties op. Gelukkig zijn daar veel vragen bij en lees ik terug dat men er van leert.
Een van de meest voorkomende gedachten is dat een eetstoornis iets is van meisjes en jonge vrouwen. De laatste tijd is er wat meer aandacht voor jongens met een eetstoornis, maar zelden hoor je over mensen van 30 en ouder, laat staan dat je hoort of leest over senioren en bejaarden met eetgerelateerde problematieken.
Op het internet zijn veel bedrijven en organisaties te vinden die je kunnen helpen bij een eetstoornis en zelfs beweren dat ze je kunnen genezen. Bij de professionals zijn er lange wachtlijsten en daarnaast zijn er helaas ook mensen die zich als hulpverlener opstellen omdat ze ervaringsdeskundig zijn. Een goede opleiding om tot hulpverlening te komen lijkt mij een noodzaak, het is echt heel ingewikkelde materie. Je eigen ervaringen kunnen natuurlijk een ander helpen, maar vaak is er meer nodig, van een langdurige opname tot dagbehandelingen bij speciale klinieken met de professionals die er voor hebben doorgeleerd.
Voor mensen met een eetstoornis is het belangrijk dat zij weten dat zij niet de enigen zijn met deze problemen. Een plek om ervaringen te lezen, en misschien te delen, is dan prettig. Het platform ProudtoBme biedt deze plek. Ik zie ook hier weinig ouderen, maar er zijn wel een aantal 'chats' in het forum waar 30+ers hun verhaal doen. Ik hoop (en weet inmiddels) dat mijn blog ook een bijdrage levert aan de informatie over eetstoornissen en een plek is waar je als lezer je eigen verhaal kan achterlaten in de reacties.
Lang geleden was een bezoek aan een psycholoog iets waar je het liever niet over had. Dat taboe is nu wel uit de wereld. Maar praten over een eetstoornis op hogere leeftijd is nog steeds een taboe en zolang mensen niet veel weten over eetstoornissen in het algemeen is er nog een lange weg te gaan om dit onderwerp ook bespreekbaar te maken.
Zouden er mensen zijn van 80+ die nog steeds een stukje eetstoornis hebben.? En waar eigenlijk niets echt helpt of mindert?
BeantwoordenVerwijderenHoi Izerina, ik denk het wel, ik denk ook dat het steeds moeilijker wordt om er vanaf te komen.
VerwijderenIk weet niet of je dan nog van 'stoornis' spreekt. Veel ouderen hebben minder eetlust en krijgen door lichamelijke problemen vanzelf minder trek. Dat wordt nog versterkt door grote tafels vol met eten, met grote porties, zoals in zorgcentra vaak voorkwam en voorkomt.Op een aantal ouderen werkt dat ontmoedigend. Ook de typische geur van instellingseten (opgewarmd) is niet aanlokkelijk. Een aantal zorgcentra is inmiddels wat meer maatwerk gaan bieden: kleinere groepen, kleinere tafels, kleinere porties. Gezonde tussendoortjes. Ine
VerwijderenHi Ine, ik weet dat er oudere dames zijn die een eetstoornis hebben. Maar wat jij schetst kan ik me ook heel goed voorstellen, het lijkt mij ook vreselijk om zo te moeten eten, grote porties in een drukke eetzaal met zo'n gaarkeukenlucht. Ik weet dat het ook anders kan en dat er gelukkig ook wat meer maatwerk is tegenwoordig. Laten we hopen dat het op mijn oude dag nóg beter is!
VerwijderenDe dochter van mijn lieve huishoudelijke hulp zit middenin een behandeling. Zij is een lieve zorgzame vrouw, maar haar maroccaanse man vind het allemaal maar onzin en moet dochter maar "gewoon" doen. Zij is met haar ouders en 3 zusjes gevlucht uit Bosnie toen ze 10 was en in de loop der jaren zijn er nog meer familieleden bijgekomen, ze is de organisatrice in de familie maar heeft het zwaar met het geheel omdat er veel commentaar op haar dochter is. Ze vind het ook fijn denk ik om er met mij even over te praten.
BeantwoordenVerwijderenHoi Lot, fijn dat ze met jou erover kan praten. Je kan het niet voor haar en haar dochter oplossen, maar gewoon luisteren is soms net genoeg om iemand weer even een fijn gevoel te geven en dat ze er niet alleen voor staan.
VerwijderenDat herken ik wel. In families waar in vroegere jaren overleven in een moeilijke situatie voorop stond is begrip voor een eetstoornis soms ver te zoeken. Ik ken een geval uit de jaren 70, waarbij de familie steevast met verhalen uit de Hongerwinter aan kwam zetten en hoezeer het een schande was dat zij vrijwillig zo weinig at.
VerwijderenHoi Anoniem, het wordt zo makkelijk afgedaan met 'eet gewoon wat meer/minder' maar zo gewoon is dat niet. Een eetstoornis is een ziekte, een psychische aandoening die geen aanstellerij is.
VerwijderenIk vind vooral de wachtlijsten schokkend. In mijn directe omgeving heb ik een meisje van 15 met een eetstoornis. Terwijl ze op de wachtlijst stond, ging ze zo enorm achteruit dat ze in het ziekenhuis opgenomen werd en met sondevoeding in leven gehouden werd. Dat vond ik zó eng! Zo hartverscheurend ook; dat je zo'n kind achteruit ziet gaan en er gebeurt niks. Gelukkig gaat het nu iets beter. Ze is iets aangekomen en ze kan binnenkort (na ruim anderhalf jaar wachten!) ergens terecht voor hulp.
BeantwoordenVerwijderenHoi Nicky, ja die wachtlijsten zijn heel erg naar voor mensen die dringend hulp nodig hebben. En jouw kennisje heeft geluk gehad zo te horen, ik hoop dat de hulp die ze binnenkort krijgt ervoor zorgt dat ze verder kan zo'n die nare ziekte!
Verwijderen