mama

Vandaag zou mijn moeder 80 jaar geworden zijn. Helaas is zij, net 50 jaar oud, na een lang ziekbed overleden. We zijn nu 30 jaar verder en ik denk natuurlijk nog wel aan haar. Volgens mij niet meer dagelijks, maar op een of andere manier is ze wel altijd bij me. Hoe kan ik niet goed uitleggen, het is geen gevoel of concrete gedachte, ze is onderdeel van mijn zijn, zoiets denk ik. 

"Het verdriet slijt, maar de herinneringen blijven", zeg ik altijd tegen mensen die een dierbare hebben verloren. Voor mij is dat in ieder geval zo. Er zijn veel foto's van mijn moeder,  zelfs foto's van de thuisbevalling waar de dokter me aan mijn beentjes omhoog houdt, de navelstreng nog niet doorgeknipt. Mijn vader fotografeerde veel en drukte zijn eigen foto's af. Later kwamen er ook kleurenfoto's bij en maakte ik zelf ook wel eens een foto. Allemaal afgedrukt en in albums geplakt.

En dan natuurlijk alle herinneringen, waarvan dit er slechts een paar zijn:

• samen perzik- of aardbeienkwarktaart maken;
• altijd na schooltijd thee met twee kaakjes;
• ook na schooltijd: schriftjes van haar klas nakijken;
• onzeker en tot zij ziek werd altijd bezig met een of ander dieet;
• een weekje naar Londen komen, terwijl het haar eigenlijk teveel energie kostte, maar ze zo graag samen met mij wilde zijn;
• "husse met je neus ertussen"  of "gebakken bokking" roepen als ik nieuwsgierig vroeg wat we gingen eten;
•  op zaterdagmiddag een broek naaien zodat ik iets nieuws had om in uit te gaan;
• 's zomers samen na het avondeten een rondje om de Brielse Maas fietsen en dan halverwege met het pontje terug en dan bij de patatzaak in het dorp een Ola Split kopen;
• samen naar de bieb;
• een van de eerste mensen met een computer en al digivaardig voordat het woord bestond
• in het weekend geen knoflook in het eten omdat ze op maandagavond naar de bridgeclub in Vierpolders ging;
• beter autorijden dan mijn vader, die nu nog steeds belabberd rijdt;
• een heel stomme muts met pompoen dragen, waardoor ik me schaamde voor haar;
• in de klas, ze was mijn juf in de tweede van de lagere school, mama mogen zeggen, terwijl iedereen juf zei;
• spinnen weghalen omdat mijn vader en ik dat zelf niet durfden
• vals zingen, maar zich dan niets van ons geklaag aantrekken en stug doorgaan;
• nooit horen schelden of vloeken, zelfs niet binnensmonds;
• altijd met een cadeautje thuiskomen als ze een dagje was gaan stadten met haar vriendin Annie. 

Tranen prikken achter mijn ogen terwijl ik dit schrijf. Tranen van verdriet omdat zij zo jong is gestorven en zo vreselijk ziek is geweest. Maar ook tranen van dankbaarheid omdat ik zo'n ontzettend lieve moeder heb gehad en mede door haar ben geworden wie ik ben, net zo zorgzaam als zij, misschien ook wel net zo onzeker, maar zeker weten net zo lief!