Houd ik mezelf voor de gek, wil ik het te graag? Het lijkt erop dat het steeds makkelijker wordt om mijn eetbuidrang te weerstaan. Alsof ik de gewoonte om er aan toe te geven aan het afleren ben.
Gisteren, tweede Paasdag, had ik veel pijn aan mijn armen (ander verhaal, voor een andere keer) en liep ik een beetje te sippen en te miepen. De eetstoornis probeert van dit soort dipjes gebruik te maken en ja hoor, al vrij snel na de lunch kwam de eetbuidrang. Ik at een paaseitje, vertelde mezelf dat dat mocht, ging wat bloggen en lezen op het Internet en korte tijd later realiseerde ik me dat de eetbuidrang weer weg was.
We aten 's avonds een gegrilde bio-kippenpoot, zelf gemaakte coleslaw en Rosevalaardappeltjes. Erg smakelijk en ik at een bord vol. Nam zelfs nog wat meer omdat ik er trek in had. En toen nog vla toe. Ik neem altijd een klein bakje van zo'n 125 ml. Er zat nog een restje in het pak en omdat ik nog lekkere trek had maakte ik dat ook op en zo at ik nog een heel tweede bakje! Was een enorme trigger merkte ik. Normaal gesproken zou ik dan 'alles of niets' gedachten krijgen en vervolgens de koelkast/diepvries/voorraadkast induiken om door te gaan met eten en snoepen.
Maar gisteravond deed ik dat niet. Ik heb de vaatwasser ingeruimd en ben toen met een beker thee, een blokje fudge en twee paaseitjes naar het journaal gaan kijken. De eetbuidrang was al weer over voordat ik het tweede paaseitje at.
Op internet wemelt het van de sites waarop je kan lezen dat het x aantal dagen duurt om een nieuwe gewoonte aan te leren. Sommige hebben het over 30 dagen, de meeste over 66 dagen. Laat ik er vanuit gaan dat het net zo werkt bij het afleren van een slechte gewoonte, dan ben ik inmiddels bijna op de helft. En als dat echt zo is, is het niet verwonderlijk dat het me nu al minder moeite kost om niet toe te geven aan de drang. Ik juich nog niet, maar misschien kan ik over ruim een maand al een klein vreugdedansje doen. En is het dan ook wel een goed moment om de volgende stap te zetten en een volgende eetregel aan te pakken.
aantal dagen aaneengesloten eetbuivrij: 31
Zou het dan zolang onnodig moeilijk zijn geweest voor je? Je dacht dat je het niet kon negeren en even afstand nemen en dan ging de dwang weer weg, ook omdat je al goed had gegeten en je lichaam voldaan was en je brein ook. Het duurt toch 20-30 minuten voor je brein realiseer dat het voldoende voeding binnen heeft?
BeantwoordenVerwijderenZo heb ik het tenminste altijd geleerd dat meestal een tweede bord eten of nog een ijsje niet hoeft als je het maar even de tijd geeft en wat anders gaat doen.
Op naar de volgende maand
Hoi Lot, op je eerste vraag kan ik alleen maar zeggen dat ik denk dat ik niet graag genoeg wilde. Dat van die 20-30 minuten heb ik ook vaak gehoord, maar eetbuidrang en eetbuien zelf trekken zich daar niets van aan. Bij een eetbui eet je door, zelfs nadat je denkt dat je niet meer kan omdat je zo vol zit. Afleiding zoeken heeft ook nooit geholpen. Want ik nu doe is dat ik telkens bedenk dat niet mijn slimme brein, maar mijn reptielenbrein deze aansporingen doen. En voor nu is dat wat me helpt. En ik verwacht dat dit goed blijft gaan. Ik ben in ieder geval niet bang voor een terugval, omdat ik weet dat ik dit zelf in de hand heb.
VerwijderenJouw "minder moeite"verhaal herken ik van de pogingen tot stoppen met roken van mijn man.
BeantwoordenVerwijderenHoi Izerina, ook ik ben, nu al weer 20 jaar geleden, gestopt met roken en herinner me ook dat het steeds makkelijker werd. Misschien dat het bij eetbuien net zo werkt.
VerwijderenFijn dat het je minder moeite kost!
BeantwoordenVerwijderenHoi Liselot, zeker, ben ik ook blij om!
VerwijderenDat klinkt heel logisch. Ik doe straks mee met je vreugdedansje, hoor.
BeantwoordenVerwijderenGezellig, ik dans met je mee Nicky!
Verwijderen