Over de helft van de 50 blogs van 50!
Het stond al maanden op de planning en vorige week donderdag was het dan zover. Een etentje bij ons thuis. Op donderdagavond. Een avond waarop ik normaal gesproken de dingen doe die ik altijd doe.
Na het sporten ben ik even voor vijven thuis. Dan dek ik vast tafel, maak ik thee, ga ik met mijn thee en de digitale NRC op de bank zitten en lees ik de krant en maak ik de puzzel. Om een uur of zes ga ik in de keuken het avondeten maken/voorbereiden. En als T. kookt blijf ik lekker op de bank zitten en pak ik mijn boek. Om zeven uur eten we. Om acht uur kijken we het journaal met een beker thee en wat lekkers. Om negen uur gaan we naar bed.
Al we visite krijgen dan is dit altijd op zaterdag. Dan hebben we vrij en hoeven we de volgende dag niet vroeg op om te werken. Nu kon dit etentje niet op zaterdag worden gepland omdat onze vrienden een vol programma hadden voor hun week in Nederland, ze hadden alleen nog op donderdagavond tijd.
Ik ben die dag gewoon gaan werken en na schooltijd naar de sportschool gegaan. Het toetje had ik op woensdagavond al gemaakt en stond klaar in de koelkast. T. zorgde voor de rest van het eten en dekte ook de tafel.
Toen ik terugkwam van de sportschool was de tafel feestelijk gedekt en stond er een borrelplank klaar. Onze visite arriveerde en we zijn gezellig aan de eettafel gaan zitten en met een glaasje wijn of beker thee gaan borrelen. Het eten, een zuurkoolschotel met appel en spek en een aardappelgratin, stonden toen al in de oven om op te warmen. De worst lag in het warme water.
We aten, net als op een gewone donderdag, om zeven uur. Omdat ik erg veel trek had nam ik een flinke portie van het hoofdgerecht. Het toetje en de thee met wat lekkers namen we rond een uur of acht. Ook van het toetje nam ik een grote portie. Er ontstond toen al een beetje eetbuidrang. Overigens ging tot zover wel alles volgens onze vaste routine. En dat is voor mijn eetgestoorde brein prettig. Om even na negenen vertrokken onze vrienden naar hun vakantiehuisje. T. ging nog even naar zijn 'mancave' op de begane grond en ik ruimde de vaatwasser in.
Zoals ik eerder schreef in mijn blog jammer de bammer heb ik na het vertrek van onze vrienden nog een eetbui gehad. Tijdens het opruimen at ik het laatste restje van het toetje op. Daarmee had ik een eetregel geschonden en dat was in dit geval genoeg om een eetbui te triggeren. Wat daarbij niet hielp om de eetbuidrang tegen te houden was dat ik
a) de volgende dag een vrije dag had (seniorendag, hierover volgt nog een blog) en dus aan het begin van de ochtend naar de sportschool kon en dat het
b) de volgende dag 1 december was, en dat is een 'schone-lei-dag' voor het eetstoornismonster. De ingesleten gewoontes werden hierdoor geactiveerd.
Al met al was het een leuke en gezellige avond. Ik heb normaal met alles meegedaan en dan toch gaat het na afloop nog mis. En alhoewel het op vrijdag 1 december was en ik dat als een nieuw startmoment zag, lukte het die dag ook nog niet om weer volgens mijn eetregels te eten. Ja, ik weet donders goed hoe dat komt en de mensen die mij al een poosje volgen weten het ook. Restrictie leidt tot eetbuien, simpel. Het lijf heeft brandstof nodig, en liefst zo snel mogelijk en zoveel mogelijk dus vooral vet en/of suiker, hoog calorisch voedsel. En dan is het cirkeltje weer rond. Restrictie - eetbui - restrictie. Wanneer leer ik dan nu eens?!
Ik weet niet of je het nog wil leren van oorzaak en gevolg.
BeantwoordenVerwijderenHi Lot, tja... goede vraag.
VerwijderenWanneer leer je dat nu eens? Als je alle dwangmatige controle kan loslaten. En dat gaat niet alleen over eten, maar over alle ingesleten gewoontes. Ook het compenseren nadien.
BeantwoordenVerwijderenIk las er laatst nog een artikel over. Een eetbui voelt even heel bevrijdend omdat je op dat moment alles loslaat. Ik geloof daar wel in.
Hi Myriam, het is inderdaad nodig om alles los te laten inclusief het compenseren, want dat houdt het systeem in stand. Zo blijf ik in een cirkeltje rondgaan.
VerwijderenGoed voorbereid, dat etentje. Daar zou ik nog wat van kunnen leren.
BeantwoordenVerwijderenHi Bertiebo, we zijn allebei redelijk dwangmatig wat dat soort dingen betreft! T. kan alleen wat beter 'loslaten' dan ik.
VerwijderenCognitief weet je inmiddels hoe het komt én wat je moet doen en er zijn boeken vol geschreven van deskundigen en ervaringsdeskundigen. Toch lukt het blijkbaar niet altijd. Je wil is er wel maar de stoornis heeft blijkbaar steeds andere plannen. Ik zou hier allerlei adviezen en goede raad kunnen geven maar ik doe het natuurlijk niet want je weet het allemaal zelf wel. Hoop doet leven en misschien ben je er volgende week, volgend jaar of op een ander moment zomaar vanaf. Fijn weekend alvast!
BeantwoordenVerwijderenIk krijg ook wel rust wanneer ik me er niet te druk om maak Ilona. Want ja, ik weet alles en heb al die boeken ook al gelezen! Het is een illusie dat iedereen er vanaf komt, en zeker op oudere leeftijd wordt dat steeds lastiger. Ik ga er dus zo goed mogelijk mee om, met af en toe een dip/tegenslag. Kom ik ook wel weer overheen! 😁
VerwijderenGelukkig genoot je wel van het etentje.En wees niet te streng voor jezelf. Je doet het toch niet bewust?
BeantwoordenVerwijderenKlopt Izerina, het was gezellig en dat is het belangrijkste. Bewust of onbewust, that's the question. 😉 Het onderscheid is lastig, ik weet dat ik het doe, maar stoppen is lastig, iets in mij kan dat dan niet.
VerwijderenMakkelijk gezegd, loslaten. Zat al lezend, ook de comments, te denken dat ik ook allerlei gewoontes heb waar ik me aan vasthoud. Niet speciaal over eten dan wel, maar meer over mijn energie goed over de dag (en week) verdelen. Ik voel me ook erg ongelukkig als ik daar van af moet wijken om één of andere reden. Gewoontes zijn erin geslopen omdat ze ook nut hebben. Zomaar een overdenking. Waar je niks aan hebt, denk ik. :)
BeantwoordenVerwijderenJuist wel Judy, sommige gewoontes zijn juist heel goed. Niet meer dan 1 koekje bij de koffie, iedere dag 30 minuten wandelen, op zaterdag je bed verschonen. Het kan van alles zijn en geeft een mens wat houvast. Toch ook fijn dat de winkels op bepaalde tijden open zijn en niet open gaan wanneer er iemand zin heeft om te openen!
VerwijderenWat jammer dat het aan het eind even mis ging, maar het klinkt verder heel positief. Fijn dat het etentje wel goed ging.
BeantwoordenVerwijderenHoi Nicole, dat was het belangrijkste, dat ik er ook plezier van had dat er visite kwam, en dat lukte.
VerwijderenIk heb het vaker gehoord. Heb hier een magazine liggen van de voormalige Moerman Vereniging waarin een vrouw van 70 vertelt hoe ze het dieet Niet-Toxische Tumor Therapie volgt, na baarmoederhalskanker te hebben gehad. Echter, ze heeft ook een eetstoornis (eetbuien), al vanaf haar 8e. Ze is er meerdere keren voor in behandeling geweest, maar er helaas niet vanaf. Ze heeft duidelijk geen ondergewicht, maar overgewicht. Ze omschrijft het als: angst (voor terugkeer ziekte) leidt tot eetbuien, wat leidt tot zich niet goed voelen en schuldgevoel (je eigen schuld als de ziekte weer terugkomt). Wat weer leidt tot eten. Heel lastig maar ze probeert er mee te leven. Lastig hoor. Groet, Ine
BeantwoordenVerwijderenHet cirkeltje is lastig te doorbreken Ine. Als je eenmaal in zo'n cirkel zit zie er dan maar eens uit te komen. Jong lukt het misschien nog wel, maar hoe langer je erin zit, hoe moeilijker het wordt is mijn idee.
Verwijderen