Schrikken
Deze week gebeurde er twee dingen waar ik even van schrok. Allereerst ontving ik begin van de week via de e-mailoptie van mijn blog een e-mail van een lezeres die uit mijn blog kon opmaken waar ik werk. En daar had ze gelijk in. Dat heb ik haar ook teruggeschreven en gevraagd of we elkaar kennen. Daarop heb ik nog geen reactie ontvangen, maar het zou natuurlijk best kunnen dat dit zo is. Dat vind ik best spannend, en ik wil het wel graag weten. Ik blijf het liefst anoniem, maar ik zet wel mijn foto pontificaal op mijn blog, dus ik kan verwachten dat er weleens iemand kan zijn die me herkent.
Nog een keer schrikken
En toen was daar een paar dagen later een kennis in de sportschool waar ik zeer regelmatig mee praat. Ik weet een en ander over zijn leven en medische perikelen en hij weet een en ander over mij. Hij vertelde me dat hij op mijn blog terecht was gekomen. In eerste instantie schrok ik daar van, maar toen hij mij vervolgens vertelde hoe knap hij het vindt dat ik over mijn issues schrijf én dat er voor hem nu ineens een aantal dingen wat duidelijker werden, werd het weer rustig in mijn hoofd. Ook dacht hij dat er door mijn blog misschien wel mensen zijn die zich met hun stoornis minder alleen voelen en zich gesteund voelen. En dat er dingen in staan waar anderen weer wat van leren. En dat zijn nou juist een paar van de redenen waarom ik schrijf.
Lezers die mij kennen
Ik heb van tijd tot tijd erg veel lezers, met name de blogs over mijn eetstoornis doen het goed. Een blog over een Vera-hoedje (leuke naamvondst van nietzomaarzooo) wordt ook goed gelezen, maar daar zijn de lezersaantallen tocn stukken lager. Ik denk dat de eetstoornisverhalen door zoveel mensen gelezen worden omdat die zo ontzettend persoonlijk zijn en wellicht voor mensen heel herkenbaar. Het is vast niet omdat men dan denkt "lekker voor je!"
Zijn er nog meer mensen die mij kennen en hier meelezen? Deze vraag spookte sinds deze twee gebeurtenissen wel vaak door mijn hoofd. En wil ik dat echt weten, of is het beter wanneer ik het niet weet? Ik schrijf zonder al te veel belemmeringen wanneer ik denk dat ik anoniem ben. Toch blijf ik voorzichtig en zal ik nooit namen van anderen noemen en schrijf ik ook zo min mogelijk over mijn man T. Maar dat er mensen zijn die mij kennen is natuurlijk logisch in deze multimediale tijd. Als ik contant word benaderd met vragen om deze of gene aan mijn Linkedin/Insta/Facebook- account toe te voegen, dan krijgen andere mensen natuurlijk ook suggesties. Daar kan mijn account dan bij zitten. Ik ben dus niet zo anoniem als ik misschien denk.
Ik heb zelf geen blog en weet ook niets van de statistieken die blogschrijvers kunnen zien. Wat ik in je stuk niet begrijp is hoe men weet dat het over je eetstoornis gaat of over iets anders als je schrijft dat die minder worden gelezen. Uit de header weet je niet altijd waarover het gaat. Staat er in de statistieken hoelang iemand op je blog blijft? Kan je ook niet altijd iets aan afleiden want soms heb ik er een paar openstaan waarop ik later nog wil reageren.
BeantwoordenVerwijderenHoi Lot, juist de stukken over de eetstoornis worden door erg veel mensen gelezen. En dan vooral als daar een aanwijzing naar is in de titel. Nee, niet hoe lang iemand blijft en ook niet wie er kijken, ik weet dus eigenlijk niets van mijn lezers.
VerwijderenGeen vrees. Ik ken jou niet persoonlijk. Ik hoop wel dat je je door je twee schrikmomenten niet geremd gaat voelen in je schrijven.
BeantwoordenVerwijderenHoi Myriam, dat is in ieder geval niet de bedoeling, dus ik zette het ook weer snel van me af.
VerwijderenBij mij worden de blogs over long covid veel meer gelezen, terwijl dat niet altijd in de titel staat. Dus ik herken het. Mensen vinden je daarom, en ik denk ook maar: als het iemand kan helpen, dan is dat fijn.
BeantwoordenVerwijderenEn over bekenden: ik sta natuurlijk met naam en toenaam op mijn blog. Zo ben ik niet begonnen. Ik begon met mijn schilderblog anoniem, maar als je schildert is het raar om er niet je naam onder te zetten. Maar daarom ben ik wel voorzichtig hoe persoonlijk ik word. Ik weet dat heel soms familieleden meelezen. En daarom ben ik voorzichtig met persoonlijke dingen.
Maar misschien is het niet zo erg dat mensen je blijken te kennen. Je schrijft vanuit zuivere motieven.
Hoi Judy, het is precies zoals je het zegt. Mijn motieven zijn zuiver en mijn verhalen eerlijk, ik wil zo blijven schrijven en mezelf geen censuur opleggen. Wel ben ik inderdaad voorzichtig met hoe persoonlijk ik word, ik schrijf niet over alles!
VerwijderenWaarschijnlijk zijn de mensen,die je herkennen positief over je blog. Anders had je wel een nare reactie gekregen.Zelf was ik ooit in een biowinkel,waar een andere klant vroeg "ben jij Izerina van de mijmerboom? Door jouw blogs heb ik deze winkel gevonden". We hadden een leuk gesprek.
BeantwoordenVerwijderenHoi Izerina, weet je dat ik het zo nog niet had bekeken? Dat is een goed punt, dank je! Wat leuk dat jij zo herkend werd!
VerwijderenIk ken je niet persoonlijk. Er zijn twee hoofdonderwerpen waarom ik je blog lees: je weekmenu's en andere blogs over eten. Gewoon, omdat ik houd van lekker en gezond koken en eten. Ik haal hier inspiratie uit.
BeantwoordenVerwijderenMaar wat ik veel bijzonderder vind zijn je blogs over je eetstoornis. Ik weet, rationeel, dat het een mentale aandoening is. En ook wel dat het bij iedereen kan voorkomen en vele uitingsvormen heeft. Maar toch, gevoelsmatig denk ik toch nog te veel aan jonge meiden die zichzelf uithongeren. Of juist de mensen met een uitzonderlijk groot overgewicht, die amper meer kunnen functioneren. Ik realiseer me door het lezen van deze blogs meer en meer hoeveel invloed een eetstoornis kan hebben, hoe het verweven is in iemands leven en hoe het zich kan uiten. Voor mij is het dus heel leerzaam en leert me eens te meer hoe belangrijk het is om niet direct overal over te oordelen, maar vooral ook de nuances te zoeken.
Hoi Nienke, dat is leuk om te horen dat je mijn weekmenu's leuk vindt en er inspiratie uit haalt! Volgens mij geldt het laatste voor veel van mijn lezers doordat eetstoornissen nog vaak een taboe zijn. Ik probeer het taboe een beetje te doorbreken.
VerwijderenDat laatste is heel fijn om te lezen @Nienke. Inderdaad overal maar een oordeel over hebben of in de vermomde vorm: ongevraagde adviezen geven.. het is niet zinvol. Groet, Ine
VerwijderenEens Ine!
VerwijderenDat doe je zeker hoor, het taboe doorbreken. Ik ken geen enkel ander blog als het jouwe. Ik kijk ook weer elke keer verlekkerd naar je weekmenu's en eigenlijk vind ik elk item rond eten interessant: die over de moeilijkheden waar je tegenaan loopt (want: deels herkenbaar en daardoor een hart onder de riem voor mij), maar ook zeker die over eetherinneringen. Ook al ben ik als Vlaamse niet vertrouwd met alle etenswaren waar je over schrijft, ik proef gewoon de 'goesting' en gezelligheid die in die herinneringen besloten ligt.
BeantwoordenVerwijderenWat een ontzettend lieve reactie Sarah! Echt fijn om te horen dat je mijn blogs zo waardeert!
VerwijderenNet een grappig misverstand over die herkenbaarheid: ik kreeg van oudste zoon (werkt op basisschool) fotoos van de Sintviering van vandaag. Leuke fotoos.. maar die Pieten waren bijna helemaal zwart. En wij wonen in de Randstad, dus het is niet aannemelijk dat zijn school dit als beleid heeft.. Ik dus navragen bij hem, appt hij terug dat het zijn 'zwarte' pixels zijn.. Tja, herkenbaarheid van de Pieten op gepubliceerde foto''s dat kan natuurlijk niet. Groet, Ine
BeantwoordenVerwijderenHahaha!! Dat is inderdaad een leuk misverstand. Vergis je niet, afgelopen zaterdag kwam er een feestkar met sint en pieten en harde muziek door mijn wijk... de pieten waren allemaal zwart! Het was overigens geen gemeente-actie, maar van een buurtclub. In mijn omgeving ook veel PVV stemmers, dus eigenlijk had ik dit ook wel kunnen verwachten.
Verwijderen