Ik ben deze blog vorig jaar begonnen omdat ik mijn eetstoornis in kaart wilde brengen, er beter mee omgaan, er anderen over informeren om wat begrip te kweken en om mijn frustraties van me af te schrijven.
Ik ben een beetje van dat pad afgeweken door ook andere dingen te gaan schrijven. Is leuk om te doen, en ook leuk om te lezen heb ik begrepen. Maar niet helpend. Het heeft tot nu toe nog niets gedaan aan mijn eetgestoorde gedrag. Ik doe soms mijn best, soms niet, ik schrijf dat soms op, soms niet. Ik steek steeds mijn kop in het zand en heb het er liever niet over.
Maar vandaag heb ik het er toch maar wel over. Donderdagavond had ik mijn eerste eetbui. Deze was niet heel groot, als het een kledingmaat zou zijn zou ik het een L noemen. Op vrijdagochtend bij het ontbijt wist ik al dat het niet zou stoppen na donderdagavond. Onderweg naar school eetbui-eten gekocht en op school lag er ook nog wat chocolade in mijn kast en tijdens de pauze was er taart. Daar was veel van over dus einde van de werkdag nog een stuk. Thuis ging het door en was ik al zo vol dat ik niet ben gaan sporten. En dat wil wat zeggen! Deze eetbuidag krijgt een XXL.
Gisteren dacht ik dat het wel over zou zijn maar toen ik terugkwam van de sportschool en mijn koffie en boterham met pindakaas at wist ik meteen dat ook deze dag geen eetbui-vrije dag zou worden. We hadden 's avonds een etentje bij vrienden en daarmee was de dag al in de war geschopt wat eten betreft. Ook had ik beloofd een dessert mee te nemen en dan kan ik natuurlijk niet met een pak magere yoghurt aankomen! Daarmee was gisteren een eetbuidag XL.
En vanaf vandaag ga ik dus weer proberen om er mee te stoppen, het is niet voor het eerst in de afgelopen 15 jaar dat ik mezelf dit voorneem, dus een erg goede ervaring met dit voornemen heb ik niet. Toch blijf ik het doen. Ik weet dat het niets met wilskracht of doorzettingsvermogen te maken heeft. Dat het wel te maken heeft met mezelf goed voeden, lief zijn voor mezelf en goed voor mezelf zorgen.
Voornemen is ook om hier dagelijks een klein verslagje te plaatsen van mijn miljoenste poging normaal te eten en geen eetbuien meer te hebben. Wordt dus vervolgd.... misschien vandaag al.
Mijn 'snoep-aanvallen' zijn niets vergeleken bij jou. Maar ik herken wel dingen, zoals de goede voornemens achteraf. Maar ik begin langzaam mijn triggers te herkennen. Weet jij wat jouw triggers zijn? Ben daar wel benieuwd naar.
BeantwoordenVerwijderenHi Judy, zou willen dat ik af en toe een snoepaanval had, vroeger heb ik die wel gehad, dan at ik een zak tumtum en dan was het klaar. Nu is dat het begin ☹. Mijn triggers zijn een laag gewicht (begin deze week zat ik op het gewicht onder gezond BMI) een rare dag met rare eettijden en eten bij anderen. Of iets 'slechts' eten en dan de dag al verpest zien.
VerwijderenNiekje, Niekje toch. Wees eens een beetje lief voor jezelf. En sterkte met de komende dagen. Want dat je jezelf weer lekker gaat afbeulen in de sportschool weet ik nu al.
BeantwoordenVerwijderenHoi Francien, als jij zo reageert zoals je doet dan voel ik me al gelijk een beetje beter. Je klinkt dan zo lief! En wat heb je me goed door, vanmorgen inderdaad meteen mijn best gedaan op de sportschool!
VerwijderenMisschien ligt de pijn wel in het kwalificeren van : dit is goed en dit is fout. Al mijn hele leven heb ik bij tijd en wijle een eetbui. Vooral tijdens hormoon schommelingen. Ik geef er aan toe en weet dat het ook weer overgaat. Als ik een eetbui heb probeer ik ervan te genieten. Ieder lichaam heeft zo zijn eigen behoefte. Ik kijk er met een zekere humor naar en dan mag het in plaats van HO STOP, Astrid
BeantwoordenVerwijderenHoi Astrid, het feit dat ik het stiekem doe zegt al genoeg, ik zie het inderdaad als fout. Ik schaam me dan ook en ben boos op mezelf. Ik weet dat dat gevoel na een paar dagen weg is. Maar doordat ik dan weer heel restrictief ga eten komt er toch weer een eetbui en kom ik nooit uit deze vicieuze cirkel. Ik probeer overigens ook te genieten, meestal lukt dat bij de eerste paar happen van mijn ijs, maar daarna ga ik door en geniet ik niet meer, ik prop het allemaal gedachteloos naar binnen.
VerwijderenKnap dat je er zo eerlijk en begrijpelijk ook over kan schrijven. Kan je het vergelijken met een ziekte? Daar is ook een begin en na een dag weet je ook of het de goede of verkeerde kant opgaat en je ziek bent.
BeantwoordenVerwijderenBij therapieen heb je ongetwijfeld handvatten gekregen om hiermee om te gaan.
Ondertussen zal deze eet bui wel weer afgelopen zijn en dus wens ik je veel success
Hoi Lot, Ja, zo'n vergelijking klopt wel een beetje. Je voelt het aankomen, dan is het er en na verloop van tijd is het helemaal weg. Er is eetbuidrang, die weersta ik een paar dagen, dan geef ik toe en eet ik een of twee dagen als een malle en dan is het weer over. Deze meerdaagse eetbui is nu over, ik ga weer vol goede moed aan een eetbuivrije periode beginnen. Hoe lang die duurt? Wie het weet mag het zeggen!
VerwijderenWe nemen steeds goede voornemens. Ik herken het bij mij is het alleen zo dat ik altijd zin in eten heb. Ik weet dat ik dat mag doen. Maar alles bij elkaar wordt het steeds weer verstoord door invloeden van buiten af. Ik herken het helemaal. Waarom dan toch????
BeantwoordenVerwijderenKunnen we niet eens proberen te doen wat we zelf willen. Het is het proberen waard.
Sterkte ermee!!!!
Hoi Ellen, wat een heerlijk nuchtere kijk op de dingen! Wisten we maar waarom het iedere keer mis gaat en we toch weer teveel eten. Ik ga proberen om te doen wat ik wil en niet wat mijn eetstoornis wil!!
Verwijderenhet is een onderdeel van je leven, hoe vervelend ook en hoe vaak je weer opnieuw begint. Kun je proberen dat te accepteren? En niet teveel leven met de gedachten aan die eetbuien, ze zullen vast niet minder worden (wat ik uiteraard wel hoop voor je).
BeantwoordenVerwijderenJe niet (meer) afvragen waarom het mis gaat. Ik heb het met kookboeken kopen (niet te vergelijken, ik weet het). Dan heb ik er ineens weer 8 besteld (geen dure) en als ze dan komen zit ik er van te genieten als ik ze lees.
Ik kan erg impulsief zijn, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. En jij hebt het met de eetbuien. En dat flinke sporten daarna, helpt dat? Vind je dat ook echt leuk om tye doen of is het meer een straf?
Hoi Berber, misschien moet ik het accepteren in plaats van willen afleren. Dat is me al vaker gezegd en volgens mij het beste advies. Niet meer die strijd aangaan iedere keer en dat verdrietige gevoel na iedere keer. Het is net zo vervelend voor jou dat je die impuls hebt om kookboeken te kopen. Dat sporten is soms leuk maar ook wel eens een straf. Vanmorgen was het een straf, maar daarna voelde ik me toch veel beter!
VerwijderenIk neem aan,dat je hormonaal helemaal door de medische molen gehaald bent.Jammer,dat je niet precies waar zo'n bui door komt. Dan kon het etiket "fout"misschien wegblijven.
BeantwoordenVerwijderenHoi Izerina, het zijn niet mijn hormonen. Wetenschappelijk is aangetoond dat wanneer je te weinig eet je op een gegeven moment een eetbui krijgt. Dit is al heel lang geleden bij het Minnesota Starvation Experiment geconstateerd. Tegenwoordig is dit ook wat je te horen krijgt bij therapie. Gewoon eten naar behoefte dan verdwijnen de eetbuien op den duur. (Dit is even heel kort door de bocht.)
VerwijderenZo voeren we allemaal onze eigen strijd, de één met een eetverslaving de ander weer met teveel werken of drinken. Was het maar zo eenvoudig om te zeggen en denken dat je er met wilskracht vanaf kan komen. Je probeert buiten je eetbuien goed voor je zelf te zorgen, wees daar maar trots op!
BeantwoordenVerwijderenIk kan ook vreselijk zin hebben om van alles te eten, maar kan weinig hebben, zit snel vol en wordt ook snel misselijk. Zit altijd te mieren op een feestje klein stukje dit, klein beetje dat vind mezelf dan echt een ouwe zeur. Ik zou willen dat ik dat meer ongezien kon doen. Natuurlijk snappen mijn vrienden en familie het. Maar ik baal er vreselijk van.
Ria R
Hallo Ria, gokken, werken, drinken, drugs, overeten: wilskracht alleen is inderdaad niet genoeg om te stoppen helaas. Misschien vind je zelf dat je zit te mieren en te miepen, ik denk niet dat anderen dat van je vinden. Meestal zijn die daar helemaal niet mee bezig! Blijft een feit dat het voor jou vervelend is dat je wel trek hebt maar het niet kan eten!
VerwijderenInteressant, interessant! Er zit genoeg in dit onderwerp om mijzelf eens te spiegelen!
BeantwoordenVerwijderenIk heb geen eetstoornis, al ga ik me ook wel eens aan iets te buiten hoor.
Die 'accepteren en meebewegen' vind ik wel een goede raad denk ik. Accepteren dat je valkuil nooit je talent zal worden. Een inzicht wat mij helpt is dat wilskracht op kan raken. Wilskracht zien we liefst als een onuitputtelijke bron, maar dat is het niet, je moet kiezen waar je je wilskracht aan besteed.
En lief voor jezelf zijn, kun je de kwaliteit voedsel van je volgende eetbui verbeteren? Zelf geef ik maar gelijk toe aan vet, aangezien vet verzadigd, dus nee, magere yoghurt en 0%vet komt er hier niet in(zit vol suikers). En ik vermijd de combi vet en zoet omdat die de eetrem in je hoofd onklaar maakt (is bij iedereen zo, al wordt je gedrag bepaald door meerdere en andere remm(ing)en. Noten zijn een dure maar verantwoorde snack, kun je daar een kilo van eten en dan nog steeds meer willen eten?
Haverrepen oid? Iets met veel vezels?
En weet dat afgekickte alcoholisten toch alcoholisten blijven he, waarvan het fijn is als de omgeving meewerkt dat er geen triggers te ruiken en te zien zijn.
Maar goed, ik ga eens peinzen over mijn eigen gedrag waarvan ik wens dat het verbetert...;)
Hoi Hanna, dank je wel voor je reactie, mooi punt om te accepteren dat een valkuil nooit een talent zal worden! Wat betreft kwaliteit van voedsel verbeteren, dat zou mooi zijn, maar lukt niet. Noten eet ik al en daarvan raak ik niet vol. Ik raak namelijk nergens snel van vol als de eetbui eenmaal is begonnen. En roomijs vervangen door haverrepen werkt ook niet, het eetbuivoedsel zit in mijn hoofd en roept eerst zachtjes en dan harder en harder. Kan een dag, twee dagen zelfs drie dagen duren maar dan komt toch dat moment. Geen honderd haverrepen kunnen dan een bak ijs vervangen, helaas.
VerwijderenIk herken dit een klein beetje. Ik denk bij goede voornemens vaak "Tja, nu is mijn poging om .... (vul zelf maar in) toch al verpest." en dan is het hek van de dam. Ik hoop dat je een nieuw beginnetje kunt maken.
BeantwoordenVerwijderenHi Nicky, de alles of niets mentaliteit, ik doe mijn best weer met een nieuwe start!
Verwijderen